۞     معصیت برای دوستان اهل بیت علیهم السّلام مثل لباس عاریه است. مؤمن محال است معصیت را دوست بدارد ولو تحت فشار غرایض و جنبه‎های طبیعی از او سر بزند. وَ کَرَّهَ اِلَیکُم الکُفرَ وَ الفُسُوقَ وَ العِصیانَ: و کفر و فسوق و عصیان را مکروه شما ساخت. چون معصیت را با کُره انجام می‎دهد، برایش نمی‎نویسند. روز قیامت هم این لباس عاریه را درمی‎آورند و تن اشقیا می‎کنند و در عوض عمل خوب اشقیا را که مال مؤمن است و برای اشقیا لباس عاریه است، از آنها می‎گیرند و بر تن مؤمن می‎کنند.

۞     گناه برای اهل ولایت مثل جامه‎ی عاریه است که تحت تأثیر عادت و رسوم اجتماعی و برای عقب نماندن از دیگران، فرد آن را از صاحبش عاریه می‎کند و می‎پوشد و در حالی که جامه را بر تن دارد، زجر می‎کشد و مترصّد فرصتی است که آن را از تن بیرون آورد. گناه که اثر طینت سجّینی است، بر تن مؤمن که طینت علیّینی دارد، عاریه است، همان‎طور که خود طینت سجّینی در وجود مؤمن عاریه است و از عدوّ اهل بیت علیهم السّلام که طینتش سجّینی است، داخل در طینش شده است. روز قیامت عاریه‎ها با آثار و تبعاتشان به صاحبانشان باز می‎گردد.

۞     مؤمن محال است معصیت را دوست داشته باشد، ولی ممکن است زیر فشار شهوات کُرهاً به معصیت مبتلا شود، ولی عمل با کُره را نمی‎نویسند. ساحران بعد از اینکه ایمان آوردند، به فرعون گفتند وَ ما اَکرَهتَنا عَلَیهِ مِنَ السِّحرِ: و آنچه از سحر که ما را با اکراه به آن واداشتی.

۞     به دنیا اگر با کُره بپردازی، مثل این است که اصلاً نپرداخته‎ای. اضطراراً و اجباراً و برای رفع حاجت و با بی‎‎میلی از دنیا استفاده کن، در این صورت گویا اصلاً به دنیا نیامده‎ای. حتّی اگر با کُره و تحت فشار جنبه‎های طبیعی و غرایز، گناهی از کسی سر بزند، در نامه‎ی عملش نوشته نمی‎شود. (اِلاّ مَن اُکرِهَ وَ قَلبُهُ مُطمَئِنٌّ بِالایمانِ: مگر کسی که به اکراه مجبور به اظهار کفر می‎شود در حالی که دلش مطمئنّ به ایمان است.)

۞     اهل ولایت و دوستان اهل بیت علیهم السّلام محال است گناه را از آن جهت که گناه و معصیت خداست، دوست داشته باشند. ممکن است در اثر فشار شهوات و خواسته‎های طبیعی از یکی از آنها گناه سر بزند، ولی در همان حال ارتکاب گناه شرمنده است و به خاطر آن از خودش بدش می‎آید. یعنی کُره به گناه دارد. کَفیٰ بِالنَّدَمِ تَوبَةً: برای توبه ندامت و پشیمانی کفایت می‎کند. التّائِبُ مِنَ الذَّنبِ کَمَن لا ذَنبَ لَهُ: کسی که از گناه توبه کند، همچون کسی است که گناهی ندارد. بنابراین اهل ولایت بِکر باقی می‎مانند و این همان حسنه‎ای است که با وجود آن هیچ سیئه‎ای به فرد ضرر نمی‎رساند: حُبُّ عَلِیِّ بنِ اَبى‌طالِبٍ حَسَنَةٌ لا تَضُرُّ مَعَها سَیِّئَةٌ.

۞            دل از نور محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم آفریده شده و خیلی بزرگ و آقاست.

۞     دوستان اهل بیت علیهم السّلام دلشان معصوم است و هیچ خطا نکرده و نخواهد کرد. مؤمن محال است معصیت را دوست بدارد، ولی از بدن‎هایشان ممکن است در اثر فشار غرایز و خواسته‎ها معصیت سر بزند. بدن‎هایشان مال طبیعت است. ان‎شاء‎الله بدن‎ها هم عوض شود. کسی که در کربلا بغلتد، بدنش هم تربت می‎شود. یّبَدِّلُ اللهُ سَیِّاتِهِم حَسَناتٍ: خداوند بدی‎های آنها را به خوبی تبدیل می‎کند. سیئه را همین بدن حساب کن. دل مؤمن که سیّئه ندارد. خداوند بدن‎ها را هم تبدیل می‎کند. آن ‎وقت مؤمن از اَبدال می‎شود یعنی تبدیل شده‎ها. مؤمن اواخر کارش بدنش هم تبدیل می‎شود.

۞     محبّین و دوستان اهل بیت علیهم السّلام قلبشان از نور عصمت ساخته شده است؛ لذا محال است دل آنها معصیت را دوست بدارد. به همین خاطر است که به محض اینکه زیر فشار شهوات و خواهش‎های بدن مرتکب معصیتی شدند، می‎گویند آخ، ای کاش مرتکب نشده بودم. به همین سبب اصلاً معصیت دوستان اهل بیت علیهم السّلام را ننوشته‎اند. ان‎شاء‎الله خودت این حقیقت را باور کنی تا بهره‎اش را ببری و الاّ در دستگاه خدا همه‎ی کارها درست است و گناهی برای دوست اهل بیت علیهم السّلام نوشته نشده است؛ لیکن برای اینکه بهره‌ی این حقیقت را ببری، باید آن را باور کنی. قبول خودت شرط است. به خودت تلقین کن که خدای ما مصنوعش هم خوب است. خودت هم که مصنوع خدایی، پس خودت هم خوبی. دائم نگو من بدم.

۞     دل، معصوم است و خطا نکرده است. روی دل را آشغال گرفته است که در آخرالزّمان آن آشغال‎ها را هم خداوند با ابتلائات کنار می‎زند و روی دل و فطرت را تمیز می‎کند. امام زمان علیه السّلام هم که می‎آید، معلّم فطرت است.

۞     روح ما از عالم امر است و معصوم است. روح ما از نور محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم و از فاضل طینت محمّد و آل محمّد علیهم السّلام است و جسم ما از سایر مخلوقات است. روح برای بالا رفتن خیلی آماده است. امیرالمؤمنین علیه السّلام در مورد متّقین فرمود: لَولا الاَجَلُ الَّذی کَتَبَ اللهُ عَلَیهِم لَم ‌‌تَستَقِرَّ اَرواحُهُم فى اَجسادِهِم طَرفَةَ عَینٍ: اگر نبود اجلی که خداوند برای آنها مقرّر فرموده است، روح‎های آنها یک چشم بر هم زدن هم در بدن‎هایشان آرام نمی‎گرفت. بدن انبیا از جنس روح ماست؛ معصوم است.

۞     محبّت که در ذات مؤمن است، ولی خداست و معصوم است و مال طینت محمّد و آل محمّد علیهم السّلام است. دل ما را از فاضل طینت محمّد و آل محمّد علیهم السّلام ساخته‎اند و معصوم است و از چیزهای بد هیچ در آن نیست و از چیزهای خوب هم هیچ‎ چیزی نیست که در آن نباشد. پس با دلت کار کن.

۞     عبادات و کارهای خوب را که انجام می‎دهد، به من می‎گوید دعا کن خدا قبول کند. می‎پرسم: خودت آن را قبول داری که من از خدا بخواهم آن را قبول کند؟ محکم می‎گوید نه. وقتی خودت قبول نداری، من چطور از خدا بخواهم قبول کند؟ باید اوّل خودت قبول کنی که توفیق این عبادت و عمل خیری که از تو سر زد، از جانب خدا بود و اگر خدا نمی‎خواست قبول کند، از آغاز توفیق انجام آن را نمی‎داد. اگر خودت عملت را قبول کردی، خواهی دید که قبل از تو، خدا آن را قبول کرده است.

۞     وقتی نمازش قضا شد یا معصیتی از او سر زد، پژمرده می‎شود. این حالت پژمردگی او بهتر است از حالتش در وقتی که طاعتی از او سر زده بود؛ امّا به قبول بودن آن نزد خدا مشکوک بود.

۞     خدا مُبَدِّل‌ُ السّیِّئاتِ ‌الحَسَنات است. فهمت را بالا می‎برد و پرده را بر می‎دارد و می‎بینی آنچه خدا به دستت جاری کرد و سیئه می‎پنداشتی، چه برکاتی داشته و حسنه است. یعنی معصیت را حسنه می‎کند. از این بالاتر، خود معصیت‌کار را عوض می‎کند. یعنی خودت را که فکر می‎کردی آلوده‎ای و بدی، نشان می‎دهد که خوب هستی و همان‎طور که روز اوّل خدا تو را پاک آفریده است، بکر و دست نخورده باقی مانده‎ای. (کَما بَدَأَکُم تَعُودُونَ: همان‎گونه که در آغاز شما را ایجاد کرد، به سوی او باز می‎گردید. کَما بَدَأنا اَوَّلَ خَلقٍ نُعیدُهُ: همان‎گونه که آفرینش نخست را ایجاد کردیم، آن را باز می‎گردانیم. لَم ‌‌تُنَجِّسک الجَاهِلیَّةُ بِأنجاسِها وَ لَم ‌‌تُلبِسکَ مِن مُدلَهِمّاتِ ثیابِها: جاهلیّت تو را با نجاست‎هایش نجس نکرده و از جامه‎های ظلمانی‌اش بر تو نپوشانده است.)

۞     مُبدِّلُ‌السَّیِّئاتِ ‌الحَسَنات، یک معنای آن پاک و محو کردن سیئات و نوشتن حسنات به جای آن است و معنای بهتر، آن است که خداوند نفس امّاره‌ی شخص عاصی را که سیئه است، عوض می‎کند و معنای دیگر اینکه خدا پرده را بر می‎دارد و معلوم می‎شود که آنچه را به دست بنده‎اش جاری ساخته و او سیئه می‎دانسته، چه خیر و برکاتی داشته است و در نتیجه، سیئه تبدیل به حسنه می‎شود. مثل گناهی که سبب نجات عبد از مبتلا شدن به عُجب می‎شود.

۞     شخص مقدّس‎مآبی خدمت حضرت صادق علیه السّلام عرض کرد: برخی از کسانی که می‎گویند ما از دوستان اهل بیت علیهم السّلام هستیم، مرتکب گناهان متعدّدی می‎شوند، آیا می‎توانیم به آنها فاسق بگوییم؟ حضرت علیه السّلام که چهارزانو نشسته بودند، به حال غضب در آمدند و دوزانو نشستند و فرمودند: پناه می‎برم به خدا که کسی به دوست ما فاسق بگوید. حضرت ارتکاب گناهان را انکار نفرمود. عرض کرد: پس چه بگوییم؟ حضرت علیه السّلام فرمود: اگر خواستید، می‎توانید بگویید فاسق‎العمل. خود آنها فاسق نیستند، عمل فسق از آنها سر می‎زند. عرض کرد: بالأخره با این گناهان عاقبت آنها چه می‎شود؟ حضرت علیه السّلام فرمود: در زندگی دچار ابتلائاتی از قبیل فقر و بیماری می‎شوند و در آن تنگنا، خدا به آنها ترحّم می‎نماید و آنها را پاک می‎کند و می‎بخشد و پس از مرگ به بهشت می‎روند. عرض کرد: اگر نشد چه؟ فرمود: در لحظه‎ی جان ‌دادن وقتی دیدند دستشان از همه‎ی عزیزانشان کوتاه می‎شود، در فشار جان‌‌دادن، خداوند به آنها ترّحم می‌‌کند و آنها را پاک می‌کند و می‎بخشد و به بهشت می‎روند. عرض کرد: اگر نشد چه؟ فرمود: وقتی در غربت و تنهایی قبر و عالم برزخ قرار گرفتند، در آن فشار، خدا به آنها ترحّم می‌‌کند و آنها را پاک می‌کند و می‎بخشد و به بهشت می‎روند. عرض کرد: اگر نشد چه؟ فرمود: در روز محشر در آن شرایط هولناک که قرار گرفتند، در آن شدّت و فشار، خدا به آنها ترحّم می‌‌کند و آنها را پاک می‌کند و به بهشت می‎روند. عرض کرد: اگر نشد چه؟ حضرت علیه السّلام دوباره به حال غضب در آمدند و فرمودند: اگر نشد، به کوری چشم دشمنانمان، خودمان می‎آییم و شفاعتشان می‎کنیم و دستشان را می‎گیریم و به بهشت می‎بریم.

۞     در حدیث است که وقتی حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه ظهور کنند، دیگر توبه را نمی‎پذیرند. معنی‌اش این است که گناه دوست را باور نمی‎کنند که بخواهند از او توبه را بپذیرند. البته در رابطه با دشمنان معنای دیگری خواهد داشت.

۞     قبل از اینکه به این عالم بیایی، یقیناً با نور ولایت آمیخته بودی و فطرتت پاک بوده است. اینکه پس از ورود به این عالم آلوده شده‎ای، قطعی نیست. پس استصحاب را جاری کن. چون شک یقین را باطل نمی‎کند.

۞     اصل وجود شیعه از فاضل طینت و ماء ولایت است: شیعَتُنا خُلِقُوا مِن فَاضِلِ طینَتِنا وَ عُجِنُوا بِماءِ وِلایَتِنَا: شیعیان ما از اضافی طینت ما آفریده شدند و با آب ولایت ما عجین شدند. پس اصل شیعه شریف و پاک است. اینکه در دنیا آلوده و نجس شده باشد، مورد تردید است. بنابراین استصحاب را جاری می‎کنیم و بنا را بر طهارت می‎گذاریم.

۞     اگر در ظاهرت گیری پیدا شده و نمی‎دانی که خدا تو را بخشیده یا نبخشیده است، چون یقین داری که خدا تو را پاک آفریده است و محمّد و آل محمّد علیهم السّلام تو را پاک و خوب ساخته‎اند، لذا استصحاب را جاری کن. استحصاب یعنی یقین با شک شکسته و باطل نمی‎شود. پس با استصحاب برو توی یقین.

۞     در زمان سابق برای شستن ظرف‎های مسی و برنجی، اوّل مقداری خاک و ماسه روی آن می‎مالیدند و بعد آنها را می‎ساییدند. ظرفی را که سگ دهان بزند، شرعاً باید خاک‎مال کرد تا پاک شود. گاهی اوقات خدا هم برای جلا دادن و پاک کردن بنده‎ای، امکان می‎دهد که گناهانی به دستش جاری شود و بعد در اثر همان گناه، چنان سرشکستگی پیش خدا پیدا می‎کند که از عُجب پاک می‎شود و چنان حالت توبه و فرار از گناه در او ایجاد می‎شود که او را در مسیر طاعت و بندگی ثابت‎قدم کرده و او را اهل جنّت می‎کند.