۞     همان‎طور که خداوند فرمود: اِقرَاء کِتابَکَ، مدیر خوب هم کسی است که به زیردستانش بگوید من تو را قبول دارم، خودت کار خودت را کنترل کن، من نمی‎گذارم کسی در کار تو دخالت کند. مدیر کسی است که عیب زیردستانش را بپوشاند، نه اینکه برای یافتن عیوبشان تجسّس کند و عیب‎هایشان را برملا کند.

۞     اگر رئیس اداره‎ای هستی و یکی دو خطا از زیردستت دیدی، به روی خودت نیاور و به رخ او نکش. وقتی او دید در عین اینکه تو می‎توانستی همه‎ی عیب‎هایش را کشف کنی، اصلاً به عیوبش نگاه نکرده‎ای و اگر هم عیبی را متوجّه شدی، به روی خودت نیاورده‎ای و باز هم به او ابراز اعتماد می‎کنی، خودش اصلاح می‎شود.

۞     مدیر یعنی مدارا کن. هر کس با زیردستانش بهتر مدارا کند، مدیر بهتری است. وقتی مدارا کرد، آنها عبد و مطیع او می‎شوند و از دل و جان برایش کار می‎کنند.

۞     حقّ رعیت بر والی این است که در رابطه‌ با آنها سعه‎ی صدر به خرج دهد و سینه‎اش باز باشد و آنها را خوشحال کند. حقّ والی بر رعیّت این است که اطاعت کند و چون و چرا و گله و شکایت نکند. اگر یکی از اینها به هم بخورد و یکی حقّ دیگری را رعایت نکند، بلایی در آن قوم پدید می‎آید که آن را زیر و رو می‎کند. پس از خدا بخواهید که هم والیانمان را والی شایسته قرار دهد و هم رعیّت فرمان ببرند. اگر تو درست وظایف رعیّت بودنت را عمل کردی، اگر والی بد هم باشد، خدا او را عوض می‎کند. اگر این دو حق رعایت شود، در آنجا خدا و پیامبر و ائمّه علیهم السّلام و همه‎ی حق دیده می‎شود. ائمّه علیهم السّلام فرمودند اگر حقّ ما را رعایت نکنید و ما را اذیت کنید، خداوند سلطانی را بر شما حاکم می‎کند که به شما رحم نخواهد کرد.

۞     در خطبه‎ی ۲۱۶ نهج البلاغه امیرالمؤمنین علیه السّلام می‎فرماید: از بزرگ‌ترین حقوقی که خداوند مراعات آن را واجب نموده است، حقّ والی بر رعیت و حقّ رعیت بر والی است که اگر هر دو حقوق یک‌دیگر را ادا کنند، همه‎چیز اصلاح می‎شود؛ امّا اگر یکی از این دو حقّ دیگری را رعایت نکند، یعنی والی برای رعیت خیرخواهی نکند و در صدد تأمین احتیاجاتش نباشد و یا رعیت از والی اطاعت نکند، همه‎چیز بر هم می‎ریزد و مثل زمینی که سه بار شخم بزنند، همه‎ چیز خراب و ویران می‎شود.

هر کس در زندگی خود سرپرستی عدّه‎ای را بر عهده دارد، مثل افراد خانواده‎اش یا کارگران و کارمندانش و متقابلاً خودش هم سرپرستی دارد، مثل پدر یا مربّی یا رئیس؛ پس هم والی است و هم رعیت. این فرمایش امیرالمؤمنین علیه السّلام در مورد همه کس صادق است، یعنی باید هم حقّ رعیّت‎هایش را رعایت کند و هم حقّ والی‎هایش را. همه‎ی خلق رعیت خدا و محمّد و آل محمّد علیهم السّلام می‎باشند. خدا نکند کسی از والی خود غیبت کند یا به جای مدارا با رعیتش، پرده‎دری کند.