خداوند تعالی عبادت را غایت و هدف آفرینش قرار داده است و این نشان می‌دهد که انسانیّت به کمال خود دست نمی‌یابد مگر وقتی که میزان بندگی در نزد او، به درجۀ نهائیش بالا رود. پس بندگی هر چه ریشه‌دارتر می‌شود انسان را به واقعیّت آن نزدیک‌تر می‌سازد و او را به سوی حقیقت بزرگ رهنمون می‌شود. این امر همۀ وسائل ترقّی و تکامل را در بر دارد.

نظام عبادات در مقام ترسیم گام‌هایی است که می‌بایست حرکت انسان را تداوم بخشد، همچون تضمین باقی ماندن در خط، و شعار اخلاص برای او، و متذکّر ساختن دائمی انسان به خدای بزرگ. این امر به مشخّص کردن موقعیّت انسان در هستی منجر می‌شود و این کار، به وسیلة پی بردن به حقیقت وجود خود و از طریق رابطة پرستش، ارتباط یافتن با آفرینندۀ جبّار رحیمی که همۀ امور گذشته و آینده تحت سیطرۀ او می‌باشد و او را آفرید و برای او پایانی قرار داد و او را در فاصلۀ آغاز و پایانش، به قوانینی رهنمون ساخت که می‌بایست در حرکتش طبق آن رفتار نماید، عملی می‌شود. این امر موارد زیر را نتیجه می‌دهد:

الف ـ اشباع غریزه‌ای اصیل در روح انسان، یعنی غریزۀ حبّ کمال.

ب ـ از بین بردن پدیدۀ اضطراب که آن را در انسان‌های بریده از خدای تعالی مشاهده می‌کنیم. اضطراب ناشی از ناشناخته بودن گذشته و آینده و پوچ بودن زمان حاضر.

وقتی خطوط حرکت و نقطۀ شروع و هدف‌ها برای انسان روشن شد، قلب او را احساس آرامش و اطمینان درونی تحرّک بخشی در برمی‌گیرد. این حقیقت را آیۀ کریمۀ قرآن تصدیق می‌نماید: اَلا بِذِکرِ اللهِ تَطمَئِنُّ القُلوُبُ: بدانید که دل‌ها با یاد خدا آرامش می‌یابند.^[۱]

ج ـ آزادی از همۀ مظاهر بت‌پرستی و خضوع نمودن برای معبود دیگری. پدیدۀ بت‌پرستی در زندگی انسان ـ آن‌گونه که یکی از دانشمندان بزرگ می‌گوید ـ یا از طمع بنده به معبود خیالی و یا از جهلش به حقیقت، نشأت می‌گیرد و نظام عبادات با مشخّص کردن جایگاه‌ انسان و عمق بخشیدن به یگانگی خدا در وجدانش، هر دو این رویکردها را از بین می‌برد و بنده را در اراده‌اش، از هر چیز جز ارادۀ آفرینندۀ بزرگ و قوانین وی، آزادگی و استقلال می‌بخشد.

د ـ وسعت بخشیدن به افق ارتباطات انسانی. وقتی انسان به جایگاهش در هستی پی می‌برد، به وحدت بین خود و همۀ مخلوقات و بخصوص بین خود و انسان‌های همنوعش آگاه می‌گردد. بدین‌گونه، این امر منشأ رابطه‌ای می‌شود که خدای تعالی خواسته است که همۀ انواع ارتباطات متقابل انسان با دیگران، از آن نوع باشد و آن رابطۀ محبّت است.