کلینی با اسناد خود از جابر از امام محمّد باقر ۷ روایت کرده ‌که فرمود: اَحرَمَ مُوسی مِن رَملَةِ مِصرَ. قالَ: وَ مَرَّ بِصَفائحِ الرَّوحاءِ مُحرِماً یَقُودُ ناقَةً بِخِطامٍ مِن لیفٍ عَلَیهِ عَباءَتانِ قِطوانِیَّتانِ یُلَبّی وَ تُجیبُهُ الجِبالُ: موسی از شنزار مصر محرم گردید. و فر‌مود: در حالی که محرم بود و ناقه‌ای را با افساری از لیف خرما به دنبال می‌کشید و بر او دو عباء بلند قرار داشت، بر تخته سنگ‌های روحاء ‌عبور کرد. او تلبیه می‌گفت و کوهها به او پاسخ می‌دادند.[۱]

صدوق روایت کرده است که احرام به‌علّت حرم واجب شد.

در علل الشّرائع و عیون اخبار از امام رضا ۷ است که فرمود: وَ إِنَّما اُمِرُوا بِالاِحرامِ لِیَخشَعُوا قَبلَ دُخُولِهِم حَرَمَ اللهِ وَ اَمنَهُ، وَ لِئَلاّ یَلهُوا اَوَ یَشتَغِلوُا بِشَیءٍ مِن اُمُورِ الدُّنیا وَ زینَتِها وَ لَذّاتِها، وَ یَکُونُوا جادینَ فیما هُم فیهِ قاصِدینَ نَحوَهُ مُقبِلینَ عِلَیهِ بِکُلِّیَّتِهِم مَعَ ما فیهِ مِنَ التَّعظیمِ ِللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لِبَیتِهِ، وَ التَّذلیلِ ِلاَنفُسِهِم عِندَ قَصدِهِم اِلَی اللهِ عزَّ وَ جَلَّ، وَ وَفادَتِهِم اِلَیهِ راجینَ ثَوابَهُ راهِبینَ مِن عِقابِهِ، ماضینَ نَحوَهُ، مُقبِلینَ اِلَیهِ بِالذُّلِّ وَ الاِستِکانَةِ وَ الخُضُوعِ: به مُحرم شدن ‌فرمان داده شدند تا قبل از ورود‌شان به حرم الهی و مقرّ امن وی، خاشع شوند و تا ‌با چیزی از امور دنیوی و زینتش و لذّاتش غافل و مشغول نگردند و تا در چیزی که در آن همگی به جانبش عزم نموده و بدان روی آورده‌اند، جدّیّت داشته باشند و نیز به خاطر بزرگداشت خدای عزّ و جلّ و خانۀ او و خوار نمودن نفسشان در هنگام قصد نمود‌نشان به سوی خدای عزّ و جلّ و میهمان شدنشان بر او با امید به ثوابش و ترس از کیفرش، و با حالت خواری و درماندگی و خضوع به سوی او رفتن و به جانب او روی آوردن.[۲]

در پرتو این روایات شریفه و روایات دیگر و به‌وسیلۀ مشاهدۀ روح عمل احرام و مقرّرات واجب و مستحبّش، می‌توانیم بگوییم که احرام امور زیر را الهام می‌نماید:

الف ـ اخلاص ورزیدن برای خدای تعالی و خشوع ورزیدن در نهایت در‌جۀ آن نسبت به او و بیرون راندن همۀ تعلّقات خیالی و کندن کاملِ همۀ تمایلات به آنها، همان‌گونه که انسان جامه‌هایش را می‌کند؛ و شستن روح از هر پلیدی معنوی، همان‌گونه که انسان برای احر‌ام غسل می‌کند؛ و در بر نمودن حسنات و صالحات، همان‌گونه که انسان دو جامۀ پاک احرام را در برمی‌‌کند. همۀ اینها با اختیار انسان انجام می‌شود و ‌تمرینی است برای او تا در همۀ حالات زندگیش آن‌گونه باشد.

ب ـ بازگشت به فطرت و رها کردن معیار‌های خیالی‌ای که بین انسان‌ها رایج است و آن، وقتی که همه به شکل واحد ‌دو جامه را در بر می‌کنند، به وضوح پدیدار می‌شود. آن‌گاه حقیقت تساوی بین افراد از جهت مادّی مجسّم می‌گردد و مسابقه در عرصۀ معنوی آغاز می‌شود و این امر، با شرط بودن این‌که لباس دوخته نباشد و این‌که زن زینت در بر نکند، مورد تأکید قرار می‌گیرد.

ج ـ یادآوری موقف بزرگ روز ‌قیامت به‌گونه‌ای که مردم از قبر‌ها به سوی خدا خارج می‌شوند. وَ بَرَزُوا ِللهِ الواحِدِ القَهّارِ: و برای خدای یگانۀ قهّار ظاهر می‌گردند.[۳] و این چیزی است که شباهت دو جامۀ احرام به کفن، آن را الهام می‌کند.

د ـ احساس عظمت نعمتی که خداوند بشریّت را بدان انعام نموده است به‌وسیلۀ شناساندن واقعیّتی که این حرم مقدّس آن‌ را مجسّم می‌سازد. پس تقدیس حرم، تقدیس واقعیّتی است که آن را مجسّم می‌کند.

شاید به خاطر همۀ اینها و دیگر موارد، احرام، سنّت بزرگی بوده است ‌که انبیا انجام می‌داده‌اند و در محراب خدای تعالی، خشوع و خضوعشان را افزون می‌ساخته است.