برخی روایات در این زمینه:

کلینی با اسناد خود از حلبی روایت کرده که گفت: از آن حضرت پرسیدم که لبّیک گفتن چرا مقرّر شده است؟ فرمود: اِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ اَوحی اِلی اِبراهیمَ اَن: اَذِّن فِی‌النّاسِ بِالحَجِّ یَأتُوکَ رِجالاً وَ عَلی کُلِّ ضامِرٍ یَأتینَ مِن کُلِّ فَجًّ عَمیقٍ. فَنادی فَاُجیبَ مِن کُلِّ وَجهٍ یُلَبُّونَ: خدای عزّ و جلّ به ابراهیم وحی فرمود که: در بین مردم ندای حج را سر ده تا پیاده یا سواره به سوی تو بیایند و از هر سرزمین دور‌دستی بیایند. پس ابراهیم ندا در داد. پس از هر طرفی لبّیک گویان، به او پاسخ مثبت داده می‌شود.[۱]

و با اسنادش از معاویه بن عمّار از امام صادق ۷ روایت کرده که فرمود: اَلتَّلبِیَةُ لَبَّیکَ اَللّهُمَّ لَبَّیکَ لا شَریکَ لَکَ لَبَّیکَ، اِنَّ الحَمدَ وَ النِّعمَةَ لَکَ وَ المُلکَ، لاشَریکَ لَکَ، لَبَّیکَ ذَالمَعارِجِ لَبَّیکَ ـ وَ قالَ فی آخِرهِ ـ وَ اعلَم اِنَّهُ لابُدَّ مِنَ التَّلبِیّاتِ الاَربَعِ فی اَوّلِ الکَلامِ وَ هِیَ فَریضةٌ، وَ هِیَ التَّوحیدُ وَ بِها لَبَّی المُرسَلُونَ: تلبیه عبارتست از گفتن بلی، خدای من بلی، بلی، شریکی برای تو نیست. جملگی حمد و نعمت و فرمانروایی از آن توست. برای تو شریکی نیست. بلی ای دارندۀ وسائل عروج (معراج‌ها) بلی ـ و در پایان آن فرمود ـ و بدان که تلبیه‌های چهار‌گانۀ اوّل ضروریست و واجب است، و همان توحید است و به‌وسیلۀ همانها پیامبران به ندای خدا بلی گفتند.[۲]

و صدوق از سلیمان بن جعفر روایت کرده است که گفت: سَأَلتُ اَبَا الحَسَنِ ۷ عَنِ التَّلبِیَةِ وَ عِلَّتِها، فَقال: اِنَّ النّاسَ اِذا اَحرَمُوا ناداهُمُ اللهُ تَعالی ذِکرُهُ فَقالَ: یا عبادی وَ اِمائی لاُحَرِّمَنَّکُم عَلَی‌ النّارِ کَما اَحرَمتُم لی، فَقَولِهِم لَبَّیکَ اِجابَةُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلی نِدائِهِ لَهُم: از حضرت ابا الحسن ۷ از تلبیه و علّتش پرسیدم. فرمود: وقتی مردم محرم می‌شوند، خداوند تعالی ذکره آن‌ها را ندا می‌دهد، پس می‌فرماید: ای بندگان و کنیزان من، همان‌گونه که برای من محرم شدید، من شما را بر آتش حرام می‌کنم. پس سخن آن مردم که می‌‌گویند لَبَّیکَ اَللّهُمَّ لَبَّیکَ، جواب ندای خداوند عزّ و جلّ برای ‌آنهاست.[۳]

و از عاصم بن ‌حمید روایت شده که گفت: از امام صادق ۷ شنیدم که می‌فرمود: اِنَّ رَسُولَ اللهِ ۶ لَمَّا انتَهی اِلیَ البَیداءِ حَیثُ المیلَ قَرَبَت لَهُ ناقَةٌ فَرَکَبَها، فَلَمَّا انبَعَثَ بِهِ لَبّی بِالاَربَعِ ... ثُمَّ قالَ: ههُنا یُخسَفُ بِالاَخابِثِ: رسول خدا ۶ هنگامی که به یک میلی بیداء رسید، ناقه‌ای نزدیک حضرت شد و ایشان بر آن سوار گشتند، پس چون سرعت گرفت، با لبّیک‌های چهار‌گانه تلبیه گفتند، … سپس فرمودند: در همین‌جا پلید‌ها به زمین فرو می‌روند.[۴]

از امام باقر ۷ روایت شده است که فرمود: قالَ اَمیرُالمُؤمنینَ ۷ ما مِن مُهِلٍّ یُهِلُّ بِالتَّلبِیَةِ اِلاّ اَهِلََّ مَن عَن یَمینِهِ مِن شَیءٍ اِلی مَقطَعِ التُّرابِ، وَ مَن عَن یَسارِهِ اِلی مَقطَعِ التُّرابِ وَ قالَ لَهُ المَلَکانُ: اَبشِر یا عَبدَاللهِ وَ ما یُبَشِّرُ اللهُ عَبداً اِلاّ بِالجَنَّةِ: امیر‌المؤمنین ۷ فرمود: هیچ فردی نیست که صدای خود را به تلبیه بلند کند مگر این‌که هر چیزی که در سمت راست اوست تا پایان خاک و هر چیزی که در سمت چپ اوست تا پایان خاک صدا به تلبیه بلند می‌کنند و آن محلّ به او می‌گوید: مژده باد ای بندۀ خدا! و خداوند بنده‌ای را مژده نمی‌دهد جز به بهشت.[۵]

و از آن حضرت ۷ روایت شده است که فرمود: رسول خدا ۶ فرمودند: ما مِن حاجًّ یُضحی مُلَبِّیاً حَتّی تَزُولَ الشَّمسُ اِلاّ غابَت ذُنُوبُهُ مَعَها: هیچ حاجّی نیست که از زمان پرتوافکنی خورشید تا زوال آن تلبیه گوید مگر این‌که همراه با خورشید، گناهانش پنهان می‌گردد.[۶]

بیشتر روایات تأکید می‌کنند که تلبیه حاکی از اجابت بزرگ بشریّت به نداء تاریخی بزرگی است که از ابراهیم شیخ الموحّدین خواست که آن را در زمین اعلام نماید و به او وعده داده شد که مؤمنین آن را اجابت می‌کنند.

مسلمان وقتی لبّیک می‌گوید احساس می‌کند که:

الف ـ او صدا به لبّیک بلند کرده است تا در شمار کسانی باشد که دعوت تاریخی ابراهیم ۷ را اجابت نموده‌اند. این امر او را برمی‌انگیزد که به ارتباطش با اسلام، به عنوان مأموریت بزرگی که به عنوان یک واقعیّت تاریخی بر گردن این امّت قرار گرفته است و این امّت باید این امانت را با سرافرازی بر عهده گیرد، بنگرد.

ب ـ با حرکت توحیدی خالصی ارتباط می‌یابد که خدای تعالی را از همۀ عقاید سخیف و همۀ افتراهای مشرکین منزّه می‌سازد و این توأم است با همۀ آنچه از تحکیم توحید در همۀ شؤون زندگی، که این ارتباط در بر دارد.

ج ـ می‌بایست به هر ‌ندای اصلاح‌طلبانۀ حقیقی پاسخ دهد. اَلَّذینَ یَستَمِعوُنَ القَولَ فَیَتَّبِعُونَ اَحسَنَهُ: کسانی که به‌هر سخنی گوش می‌دهند، پس آن‌گاه از نیکوترین آن‌ها پیروی می‌کنند.[۷] در نتیجه، قبل از هر چیز به ندای اسلام برای عمل صالح لبّیک می‌گوید، آن‌گاه راه مؤمنین و پیشوایان را دنبال می‌کند.

د ـ در حالی که لبّیک می‌گوید، با همۀ هستی که با او به نداء خداوند لبّیک می‌‌گویند، منسجم می‌گردد. اِئتِیا طَوعاً اَو کَرهاً قالَتا اَتَینا طائِعینَ: با رغبت یا با کراهت بیایید. آسمان و زمین گفتند با رغبت آمدیم.[۸] و از همین‌جاست که روایات تأکید می‌کنند که کوهها و هر‌چه در حوالی او قرار دارد، تکبیر او را تکرار می‌کنند و اینکه وقتی در گفتار یا عملی از راه تلبیه جدا شود، در ساختمان هستی، ناهموار و نافرمان شده است. این مفهوم را هنگامی که صدای لبّیک گویی حجّاج در بیداء طنین می‌اندازد، تأکید می‌شود.

هـ ـ به‌زودی بخشیده می‌شود، پس در حالی که از گناهان پاک است باز می‌گردد. لذا باید از این‌که این فرصت از دست برود، بر حذر باشد.