خدای تعالی می‌فرماید: لَیَبلُوَنَّکُمُ اللهُ بِشَیءٍ مِنَ الصَّیدِ تَنالُهُ اَیدیکُم وَ رِماحُکُم: خداوند به‌وسیلۀ چیزی از شکار که دستانتان و نیزه‌هاتان به آن می‌رسد، امتحانتان می‌کند.[۱] و نیز می‌فرماید: فَمَن فَرَضَ فیهِنَّ الحَجَّ فَلا رَفَثَ وَ لافُسوُقَ وَ لا جِِدالَ فِی الحَجِّ: پس کسی که در آن ایّام، حجّ بر او واجب شد، پس روابط زناشویی و فسوق و جدال در حج نیست.[۲]

برخی روایات در این جهت:

از امام صادق در تفسیر آیه‌ای که گذشت وارد شده است که: حَشَرَ عَلَیهِمُ الصَّیدَ مِن کُلِّ وَجهٍ حَتّی دَنا مِنهُم لِیُبلَوُنَّ بِهِ: شکار‌ها از هر طرف بر گرد آنان جمع می‌شوند تا این‌که به نزدیکی آن‌ها می‌رسند؛ ‌برای این‌که به‌وسیلۀ آن، مورد آزمایش قرار گیرند.[۳]

از امام صادق ۷ است که فرمود: ‌اِنَّ المُحرِمَ اِذا تَزَوَّجَ وَ هُوَ مُحرِمٌ فَرَّقَ بَینَهُما ثُمَّ لا یَتَعاوَدانِ اَبَداً: فرد محرم اگر در حالی که محرم است همسر اختیار کند، آن دو از هم جدا می‌شوند، پس آن‌گاه ابداً به سوی هم باز نمی‌گردند.[۴]

و از امام باقر ۷ است که: لایَنبَغی لِلمُحرِمِ اَن یَأکُلَ شَیئاً فیهِ زَعفَرانُ وَ لایَطعَمُ شَیئاً مِنَ الطّیبِ: برای محرم سزاوار نیست که چیزی که در آن زعفران است بخورد و چیزی از مواد خوشبو و معطّر نمی‌خورد.[۵]

و از امام صادق ۷ در این جهت است که: اِتَّقِ المُفاخَرَةَ، وَ عَلَیکَ بِوَرَعٍ یَحجُزُکَ عَن مَعاصِی اللهِ: از فخر فروشی بپرهیز، و بر تو باد به ورعی که تو را از معصیت‌های خدا باز دارد.[۶]

در این محرّمات مشاهده می‌شود که از یک سو بر محرّمات عادی افزوده می‌گردند و از سوی دیگر ‌بیزاری و تنفّر از محرّمات عادی را تثبیت می‌کنند.

با استقراء برخی احسا‌س‌های فرد مسلمان و آنچه این تحریم در نفس او به‌جای می‌گذارد، موارد زیر را مشاهده می‌کنیم:

۱ـ پرورش اصیل عنصر مراقبت نفس: بعد از این‌که انسان مسلمان در جوّ احرام وارد شد، احساس می‌کند تحت حمایت و مراقبت شدید الهی قرار گرفته است، یا این‌که در دور‌ۀ آموزشی خاصّی وارد شده است که می‌بایست در آن متوجّه و هشیار باشد تا به عملی از این اعمال حرام ـ که برخی از آن‌ها امری است که بدان عادت دارد و در اوقات عادی با آن زندگی می‌کند ـ مبادرت نورزد. پس از او می‌خواهد حشراتی را که در بدن مسکن می‌گیرند نکشد و بوی خوش استشمام نکند و در آئینه ننگرد و روغن‌مالی ننماید و با زن تماس نگیرد و مویی از بدنش نکند، همین‌طور بقیّۀ محرمات دیگر. همۀ اینها به مراقبت دقیقی نیاز‌مند است که به یاد آن‌ها بودن، توجّه نفس به لزوم دقّت و هشیاری در ‌هر روشی که حاجّ بعد از آن در پیش می‌گیرد را در وجود او باقی می‌گذارد.

۲ ـ پرورش اصیل عنصر اراده: دقیقاً همان‌گونه که در بحثمان در مسألة روزه دیدیم، آن‌جا خوردن و روابط جنسی حرام بود و این‌جا روابط جنسی و شکار ـ در حالی که در دسترس است ـ حرام می‌شود، تا ارادة آن‌ها در میزان اطاعت دستورات خدای عزّ و جلّ و تسلّطشان بر تمایلات و غرایز خویش امتحان گردد و برای اینکه از طریق آن، عظمت نعمتهای خدای عزّ و جلّ را احساس کنند و در نتیجه، متناسب با آنچه خداوند برای آن‌ها ترسیم نموده است، به شکرش بپردازند.

این پرورش اراده، در تحریم لمس کردن بدن زن، علاوه بر تحریم نزدیکی، و همین‌طور تحریم عقد کردن، با بیشترین وضوح آشکار می‌شود، و همان‌طور در مسألة برهنه کردن سر و سایه نگزیدن با هیچ وسیله‌ای، به طور واضح پدیدار می‌شود. حاجّ آن محدودیت‌ها را در راه خدا تحمّل می‌کند، چون دستاوردهای ارادی بزرگی در وجود انسان دارد.

۳ ـ زهد نسبت به متاع‌های دنیوی و احساس آزادی از بند اسارت آنها، خصوصاً وقتی که انسان در راه تحقّق بخشیدن به اوامر خدای تعالی باشد.

۴ ـ آموزش عملی سخن نیکو گفتن و منطقی بودن در گفتار و بزرگداشت وجه خدای تعالی و حرمت‌هایش و عمل نیک را صرفنظر از منافع آن، به خاطر نیکیش انجام دادن، و این جنبة جدّاً مهمی است. با وجود این که دروغ در حالتهای عادی چیز حرامی است و مجادله و غیر آن، عموماً امر مطرودی است، در این‌جا مطرود بودن این امور با قرار دادن انواع مجازات‌ها برای آنها، مورد تأکید قرار می‌گیرد؛ برای این‌که بر لزوم نفی آن‌ها از زندگی فرد مسلمان تأکید شود. این در جهت حکمت‌های ویژه در هریک از محرّمات احرام است.