ظاهر و باطن انسان در تعامل با همند، رفتارهای ما در روحیّات ما اثر می‌گذارد و روحیّات ما منشأ رفتارهای ما می‌شوند. ظاهر و باطن انسان در تعامل و داد و ستدند. بی‌حجابی، خودآرایی و جلوه‌فروشی، روح حیا و عفاف را در درون انسان نابود می‌کند؛ چنان که پوشیدگی و وقار ظاهری، روح حیا و عفاف را تقویت می‌کند. حیا و عفاف هم سبب می‌شود زن طالب پوشیده‌ بودن باشد و هر چه روح حیا و وقار در او عمیق‌تر گردد، طالب این می‌شود که خودش را بیشتر بپوشاند. در تمامی ‌احکام الهی طیفی وجود دارد که از حدّاقلّ قابل پذیرش آغاز شده و تا حدّ اعلای کمال ادامه می‌یابد.

بنابراین زن اگر بخواهد نه تنها روح حیا و عفاف در باطنش نابود نشود، بلکه قوی شود، باید حجاب و وقار و متانت ظاهری را برگزیند.