یکی از ویژگی‌های روانی زن نیاز او به مورد توجّه و تمجید قرار گرفتن است. بعضی از خانم‌ها از نظر ظاهری بهره‌ی کمتری از زیبایی دارند. خود آنها هم در این امر نقشی نداشته‌اند و تحت تأثیر عوامل ژنتیک، این ظاهر برای آنها رقم خورده است. اگر در جامعه نگاه به زن از منظر جسمانی باشد، زن‌هایی که از زیبایی ظاهری بهره‌ی کمتری برده‌اند، مورد بی‌توجّهی قرار می‌گیرند. زیرا چه در جمع مردان و چه در اجتماعاتِ خانم‌ها، طبیعتاً خانم‌هایی که زیباتر جلوه می‌نمایند توجّه بیشتری را به سمت خود جلب می‌کنند. همین امر سبب می‌شود ‌خانم‌هایی که به دلیل نداشتن زیبایی زیاد، مورد بی‌توجّهی قرار می‌گیرند، نیاز روانی‌شان تأمین نشود و دچار نوعی آزردگی و افسردگی روحی و روانی شوند. زنانی که در رقابت استفاده از لباس، زینت‌آلات و آرایشهای گرانقیمت، توان اقتصادی لازم را ندارند نیز با چنین مشکلی مواجه‌اند.

حجاب راه توجّه به زن را از منظر زیبایی جسمانی سد می‌کند و به نحوی همه‌ی زنان را برای کسب کمالات معنوی و انسانی، همچون علم و اخلاق، در شرایط برابری قرار می‌دهد تا از رهگذر این کمالات، مورد توجّه و تمجید قرار گیرند. لذا از این منظر، سادگی و پوشیدگی خانم‌ها حتّی در اجتماعات خودشان که مردی هم حضور ندارد، نکته‌ی مثبتی است. چرا که خانم‌ها در جمع خودشان هم اغلب به مسابقه‌ی خودآرایی و رقابت در تجمّل و آرایش و زیورآلات کشیده می‌شوند. اگر بتوان این روحیّه را ایجاد کرد که خانم‌ها حتّی در جمع خود نیز با سادگی و در نهایت پیراستگی و بدون تجمّل و آرایش و زینت کردن حضور پیدا کنند، آنجا هم شرایط روانی بهتری برایشان فراهم خواهد بود و می‌توانند به صورتی شادتر و راحت‌تر با هم در ارتباط باشند.