گاهی اوقات بی‌حجابی و خودآرایی و مراعات نکردن پوشیدگی، یک نوع حرکت نمادین است برای ابراز بی‌اعتقادی و اعتراض به حاکمیّت و عملکردهای دولتمردان. یعنی این دختر یا این زن، مخصوصاً این‌طور لباس پوشیده و خودش را آرایش کرده است تا اعتراض خود را نسبت به حکومت اعلام کند. به دلیل اینکه راه دیگری برایش نگذاشته‌ایم. دولتمردها که معصوم نیستند. در میان دولتمردهای ما، ولو اندک، اشخاص فاسد و کسانی که از بیت‌المال و موقعیّت شغلی خود سوء استفاده کرده‌اند وجود دارند. اشخاصی که دزدی و خیانت کرده‌اند وجود دارند. یعنی در این قریب سی سال، در جمهوری اسلامی همه‌‌ی دولتمردان در همه‌‌ی رده‌های مدیریّتی، معصوم بودند؟! چند نفر از اینها محاکمه و مجازات شدند؟ چند نفر اعدام شدند؟ چند نفر اموالشان مصادره شد؟ از آن طرف، چند نفر از مدیران و مسؤولان ما، تا به حال پشت دوربین تلویزیون یا میکروفون رادیو آمدند و به اشتباهات خودشان اعتراف کردند؟ چند نفر آمدند بگویند که ما در فلان برنامه‌ریزی اشتباه کردیم، فلان تصمیمی که گرفتیم غلط بود، فلان اقدامی که کردیم، نادانسته و جاهلانه بود. در کشور ما نظام شایسته‌سالاری هم حاکم نیست. یعنی واقعاً مسؤولیّت‌ها به لایق‌ترین و بهترین نیروها سپرده می‌شود؟ اشخاص روی آشنایی و رفاقت و اینکه فلانی هم‌حزب من است، هم‌جناح من و فامیل من است، در مسؤولیّت‌ها گمارده نمی‌شوند؟ چند نفر از آقازاده‌ها و فامیل‌ها و رفیق‌ها و هم‌حزبی و هم‌جناحی‌ها در کشور در مسند مسؤولیّت‌ها هستند؟! اینها انتقادات و ایرادات است. اینها وجود ندارد؟ کسی منکر آن است؟

دستگاه حاکمیّت و دولت ما یک ضعف جدّی دیگر هم دارد و آن این است که کارهای خوب و درست و ارزشمندی هم که انجام می‌دهد، نمی‌تواند خوب معرّفی کند تا اعتماد مردم را نسبت به خود جلب کند و در میان آنها خوش‌بینی ایجاد کند. در تبلیغات نسبت به عملکردهای درستمان هم ضعیفیم.

طبیعتاً این شرایط، روحیّه‌‌ی منتقد و معترض ایجاد می‌کند. وقتی ما به ایرادات خودمان اعتراف نکردیم و عملکردهای خودمان را تصحیح نکردیم، مخالف به وجود می‌آید و اگر راه امنی برای طرح انتقاد و اعتراض وجود نداشته باشد، عکس‌العمل‌های مخرّب و نامطلوب بروز می‌کند. اگر الگو و زمینه‌های سالمی برای اعلام انتقاد و ابراز اعتراض ایجاد کردیم، یعنی کاری کردیم که فرد بتواند بگوید فلان دولتمرد یا فلان وزیر، کار غلطی کرد یا خیانت کرد و با گفتن این حرف، متّهم به کفر و بی‌دینی و نامسلمانی نشود، متّهم به ضدّ انقلاب بودن، خائن بودن و جاسوسی بیگانه نشود، و شخص بتواند بگوید فلان وزیر خیانت کرد و تخلّف کرد و متقابلاً خودش به خیانت متّهم نشود، اگر چنین منفذی باز کردیم، آن‌وقت دیگر چرا آن زن و دختر، برای اینکه انتقاد خود را نسبت به عملکردهای غلط و نادرست ابراز کند، مجبور شود به خودآرایی و بدحجابی و این‌طور دهن کجی کردن به هنجارها و ارزش‌های اسلامی روی آورد؟ این هم یکی از معضلات ماست.