محور سوم برای درمان بی‌حجابی، الگوسازی است. وقتی دختربچّه را از دو، سه سالگی به برهنگی عادت می‌دهیم و لباس کوتاه و رکابی تن او می‌کنیم و می‌گوییم به این بچّه‌ی سه چهار ساله که حجاب واجب نیست و این دختر را تا نُه سال به این‌طور لباس پوشیدن عادت می‌دهیم؛ شبی که فردای آن نُه ساله می‌شود، چطور می‌خواهیم عادتی را که نُه سال با آن زندگی کرده است، از او بگیریم و بگوییم از فردا صبح باید باحجاب شوی؟! دختربچّه‌ها از سنّ کودکی باید به حجاب عادت داده شوند. در مورد نماز هم روایت داریم که کودک را از همان سنین آغاز عمر به نماز عادت دهید. ابتدا الله اکبر را به او یاد دهید، بعد لا إله إلا الله و کم‌کم سوره‌ی حمد و توحید را به او یاد دهید و هنوز چند سال مانده است به مکلّف شدن، نماز را کامل به او یاد دهید و او را به نماز خواندن تشویق کنید تا وقتی مکلّف شد، کاملاً عادت کرده باشد. آنچه معصومین درباره‌ی نماز گفته‌اند، در مورد حجاب هم عیناً صادق است.

برهنگی دوران کودکی را یک شبه نمی‌شود به پوشیدگی و حجاب دوران نوجوانی تبدیل کرد. در عرصه‌ی الگوسازی، یکی از مشکلات ما این است که تلویزیون، سینما و تئاتر الگوی خوبی نمی‌دهند و همه‌جا الگوی بدحجابی ارائه می‌شود. رسانه‌ها چرا شخصیّت‌های بزرگ علمی را که در بین خانم‌ها هستند و به شدّت هم به حجاب پایبندند، معرّفی نمی‌کنند؟ در بین خانم‌های پایبند به حجاب، فیزیک‌دان‌های بزرگی داریم، اطبّای بزرگی داریم، اساتیدی داریم در زمینه‌ی مهندسی، علم حقوق، جامعه‌شناسی و ادبیّات که خلاقیّت‌های چشمگیری داشته‌اند. چرا خانم‌هایی را مثل اساتید بزرگ دانشگاه و متفکّرین بزرگ، که به شدّت به مسئله‌ی حجاب مقیّدند، معرّفی نمی‌کنند تا الگویی برای دختران جوان ما و جامعه باشد؟ دروغ می‌گوید کسی که می‌گوید در بین خانم‌های پایبند به حجاب، چنین کسانی وجود ندارند. ما زنان عارف بزرگی داشتیم و همین الآن هم به لطف خدا داریم. زن فقط همین چند هنرپیشه‌ی سینما هستند که در هر برنامه‌ی تلویزیونی باید آنها را دعوت کرد و در حالی که آرایش کرده و بزک کرده‌اند، با آنها گفت و خندید و آنها را نشان داد تا الگویی برای دختران جامعه‌ی ما بشوند؟ الگوسازی، کار بسیار مهمّی است. الگوهای جذّاب و دوست‌داشتنی که بتواند نسل جوان و نوجوان و زن‌های جامعه‌ی ما را جذب کند.