اقدام دیگر، اصلاح و تحوّل در عملکرد سیاسی و باز کردن عرصه‌ی انتقاد، بدون قرار گرفتن در معرض اتّهام و انتقام است. پیش از این، در آسیب‌شناسی حجاب اشاره شد که برخی افراد که کارشان به بی‌حجابی کشیده شده است، واقعاً انگیزه‌های هوس‌آلود و شهوانی ندارند، بلکه این عملشان نوعی دهن کجی به دولتمردان و نظام است. ما چون راه درستِ انتقاد را باز نکردیم، افراد با دهن کجی می‌خواهند بگویند من به توی دولتمرد انتقاد دارم و این دهن کجی را به شکل بدحجابی نشان می‌دهند. همان‌طور که می‌دانیم، دولتمردان جمهوری اسلامی، هیچ‌کدام ادّعای عصمت ندارند. از خود مقام معظّم رهبری گرفته[i] تا رییس جمهور، وزرا، نمایندگان مجلس و مسؤولان قضایی، هیچ‌کدام معصوم نیستند و ممکن است اشتباه کنند. حتّی در مواردی ممکن است، مسؤولی عمداً کار خلافی کند. باید فضایی ایجاد کنیم که هر کس انتقاد کرد، به او نگوییم تو ضدّ انقلابی، از بیگانه پول می‌گیری و جاسوس بیگانه‌ای. فضای سالمی برای انتقاد ایجاد کنیم. دولتمردان فقط برای یک‌طرفه سخنرانی کردن، بین مردم نیایند. برای سخنرانی لازم نیست به جمع مردم بیایند یا مردم را به حضور بپذیرند. سخنرانی را می‌توان از طریق رادیو و تلویزیون انجام داد و مردم هم آن را می‌بینند و می‌شنوند. دولتمردان باید در گفتگوهای متقابل با منتقدان حاضر شوند و اگر جایی اشتباه کرده‌اند، اشتباه خود را بپذیرند و اعتراف کنند که ما معصوم نبودیم و علم ما هم بی‌نهایت نیست؛ این سیاستی که اتّخاذ کردیم، جواب غلط داد. ما اشتباه کردیم. در این نزدیک به سی سال بعد از انقلاب، هیچ مسؤولی در رادیو یا تلویزیون نگفت من اشتباه کردم. یعنی همه‌ی مسؤولان معصوم بودند؟! اگر فضای باز و سالمی برای انتقاد ایجاد کنیم، افراد مجبور نمی‌شوند دهن کجی کنند. متأسّفانه روش ما غلط است. هر کس انتقاد کند، می‌گوییم تو ضدّ ولایت فقیه و ضدّ دین هستی. این گونه، به فرد منتقد القاء می‌شود و باور می‌کند که واقعاً ضدّ دین و ضدّ ولایت فقیه است. در حالی که اوّل کار، ضدّ دین و ضدّ ولایت فقیه نبود، بلکه به عملکرد یک دولتمرد انتقاد داشت. وقتی کسی می‌گوید کار فلان وزیر یا فلان مسؤول غلط است، ما به او القاء می‌کنیم معنی کار تو مخالفت با دین و ولایت است، کم‌کم خودش هم باور می‌کند و کم‌کم عملاً مخالف با دین می‌شود و این‌گونه با دست خودمان، او را به سمت بی‌دینی سوق می‌دهیم. در حالی که می‌توانیم او را اصلاح کنیم. یعنی فضای سیاسی جامعه طوری ‌باشد که افراد وادار به بی‌دینی و ضدّیت با دین نشوند. بله، الآن نظام ما مخالفان ضدّ دین دارد؛ ولی با برخی از اینها اگر درست برخورد می‌شد، کارشان به اینجا نمی‌کشید. امروز مخالفان سیاسی طرفدار آمریکا و فرهنگ مبتذل و آلوده‌ی غرب داریم؛ ولی برخی از آنها در اثر برخوردهای غلط ما به این سمت سوق داده شدند؛ به علّت مطلق کردن فلان مقام اجرایی، نماینده‌ی مجلس یا مسؤول قضایی. چنان وانمود کردیم که کسی حق ندارد علیه او حرف بزند و اگر علیه او چیزی گفت، علیه پیغمبر خدا حرف زده و بی‌دین است. طرف مقابل کم‌کم باور کرد که ضدّ دین است و واقعاً ضدّ دین و طرفدار آمریکا هم شد. در حالی که می‌شد بهتر عمل کرد. الآن هم می‌توان بهتر از این عمل کرد.