در نیازهای جسمی و روانی، با تحریک، اشتهای کاذب در انسان ایجاد می‌شود. به عنوان مثال، بر سر سفره‌ای که غذاهای خوش آب و رنگ دارد، با اشتها حاضر می‌شویم. محرّک‌هایی مثل سُس، خردَل و ترشی و سالاد و ماست و نوشیدنی‌های گازدار، اشتهای کاذب ایجاد می‌کند. با تحریک اشتها و ایجاد اشتهای کاذب، شخص به پرخوری کشیده می‌شود و پرخوری هم چاقی و بیماری را به دنبال دارد. این واقعیّتی در انسان است. غریزه‌ی جنسی هم قابل تحریک است و می‌شود در آن اشتهای کاذب ایجاد کرد. در غریزه‌ی طعام، ولو هرچه ترشی، سُس، خردَل و غیره استفاده شود، بالاخره تا جای محدودی می‌توان خورد و از آن به بعد نمی‌شود خورد. امّا در غریزه‌ی جنسی، اشتهای سیری‌ناپذیر و نامحدودی در بشر وجود دارد و اگر این غریزه تحریک و اشتهای کاذب در آن ایجاد شود، دیگر هیچ حدّ توقّفی برای آن قابل تصوّر نیست و خدا می‌داند این روند چه بلایی بر سر جسم، اعصاب، روان، اندیشه و روحیّات یک انسان می‌آورد. این افراط بی‌حد در لذّت‌جویی‌های جنسی، یک موجود بیمار و پلید درست می‌کند.

امّا در جامعه‌ای که زنان بسیاری خودآرایی و جلوه‌فروشی می‌کنند، مرد چه کند؟