برای درک شیرینی و حلاوت مقدّرات و مقرّرات الهی باید طبع و سلیقه‌مان با آنچه خدای متعال رقم زده و مقدّر و مقرّر نموده است منطبق شود. خیلی از تلخ‌کامی‌هایی که در زندگی داریم به این علّت است که ذائقه‌ی روح ما از تعادل فطری خود منحرف شده است. اگر ذائقه‌ی روح سالم باشد، می‌فهمد آنچه خداوند مقدّر می‌فرماید شیرین‌ترین چیز ممکن است. منتها ذائقه وقتی بیمار و از تعادل طبیعی‌ منحرف می‌شود، چیزهای شیرین را تلخ احساس می‌کند. مثل مریض‌هایی که شیرین‌ترین چیز را هم که می‌خورند، در کامشان تلخ است. ما نیز اگر تلخی‌هایی در زندگی احساس می‌کنیم عمدتاً به این علّت است که ذائقه‌ی روحمان منحرف شده است و از تعادل فطری و طبیعی بیرون رفته است.

اگر سیگاری را به فرد سالمی که معتاد به دود و مواد دُخانی نیست بدهند، از کشیدنش رنج می‌برد و به سرفه می‌افتد و از دود سیگار، نفس و قلبش می‌گیرد و کلافه می‌شود و نمی‌تواند آن را تحمّل کند. امّا وقتی این فرد سالم، به سیگار معتاد می‌شود، اگر دود وارد ریه‌اش نشود کلافه می‌شود. طبع این شخص به هم ریخته و از تعادل طبیعی خارج شده است و دود به او لذّت می‌بخشد و تنفّس هوای آزاد و لطیف برای او رنج‌آور خواهد بود. انسان از نظر خلقیّات و روحیّات این‌گونه است. وقتی از فطریّات خود جدا می‌شود و به بیماری محبّت دنیا معتاد شده، به سمت تضادّ با فطرت کشیده می‌شود، ذائقه‌ی روحش تغییر می‌کند. آن‌وقت چیزهایی که خدا مقدّر و مقرّر کرده است، به ذائقه‌اش شیرین نیست. امّا اگر به فطرت الهی خود بازگردد و سلامت خود را دوباره به دست آورد و مانند معتادی که ترک اعتیاد می‌کند، از اعتیادهای اخلاقی و روحی خلاصی یابد، خواهد دید که تمام مقدّرات و مقرّرات الهی شیرین‌ترین چیزهای قابل تصوّرند.

مطالبی را که ذیلاً بیان می‌شود، اگر به کاممان شیرین نیست، دست کم ذهنمان را متقاعد کنیم، تا ان‌شاءالله با بازیافتن تعادل و سلامت فطریمان، به تدریج کام جانمان نیز با آن همسو شود و شیرینی آن را درک کنیم