با شناختی که از خدا و آفرینش داریم، می‌دانیم اوّلاً خدای متعال این عالم را هدفمند و بر پایه‌ی حقّ و عدل آفریده است. قرآن کریم می‌فرماید: وَ ما خَلَقنَا السَّماواتِ وَ الاَرضَ و ما بَینَهُما اِلاّ بِالحَقِّ[i]: آسمانها و زمین و آنچه بین آنهاست را جز به حق نیافریدیم.‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ در حدیثی داریم: بِالعَدلِ قامَتِ السَّمواتُ وَ الاَرضُ[ii]: آسمانها و زمین بر پایه‌ی عدل برپاشد. ثانیاً خداوند هر موجود را بر اساس مقتضیّات فطری و آفرینشی آن، به سمت کمال سوق می‌دهد. قرآن کریم می‌فرماید: رَبُّنا الَّذی اَعطی کُلَّ شَیءٍ خَلقَهُ ثُمَّ هَدی[iii]: پروردگار ما کسی است که آنچه را لازمه‌ی آفرینش هر چیز بود به آن عطا کرد؛ سپس آن را هدایت نمود. ثالثاً اینکه خدای عادل، محال است ذرّه‌ای به موجودی ظلم کند. قرآن کریم می‌فرماید: اِنَّ اللهَ لَیسَ بِظَلاّمٍ لِلعَبیدِ[iv]: خداوند مطلقاً به بندگان ستم نمی‌کند. لا یَظلِمُ النّاسَ شَیئاً[v]: خداوند هیچ ستمی به انسانها نمی‌کند. در نتیجه خداوند ذرّه‌ای به انسان‌ها، چه زن و چه مرد، ظلم نمی‌کند. بر این اساس خداوند در احکامی که وضع کرده است، حقّ زن را تضییع نمی‌کند. ظلم، یا افراط است یا تفریط؛ و خداوند در مورد زن و مرد هیچ ظلمی نمی‌کند و باری سنگین‌تر از توان هر یک بر دوش آنها نمی‌گذارد و وظیفه‌ای که ظرفیّتش را در آفرینش در او قرار نداده است، به وی محوّل نمی‌کند و متقابلاً قابلیّت‌ها و ظرفیّت‌هایی را که در هر یک قرار داده است، راکد و غیر فعّال رها نمی‌کند و با احکام خود، هر یک را به سوی کمال خویش سوق می‌دهد. احکام اسلام بر اساس ویژگی‌های تکوینی زن و مرد مقرّر شده است و جنبه‌ی اعتباری و حقوقی ندارد.