زیارت حرم اهل‌بیت علیهم السّلام دیده دوختن و بوسه زدن بر خانة دوست است به یاد او. آن گاه که عاشق راه به محبوب نمی‌یابد و به درد فراق مبتلا می‌شود، با هر آنچه به گونه‌ای یاد و خاطره‌ای از محبوب را در بر دارد نرد عشق می‌بازد و به یاد محبوب بر آن دیده می‌دوزد و بوسه می‌زند و همچون مجنون که به فراق لیلی بر در و دیوار شهری که روزگاری لیلی در آن اقامت داشت بوسه می‌زد، می‌گوید:

اَمُرُّ عَلَی الدِّیارِ دِیارُ لَیلی                                                 اُقَبِّلُ ذَا الجِدارِ وَ ذَا الجِدارِ

وَ ما حُبُّ الدِّیارِ شَغَفنَ قَلبی                                             وَلکِن حُبُّ مَن سَکَنَ الدِّیارِ

بر این شهر می‌گذرم، شهر لیلی؛ و بر این دیوار و آن دیوار بوسه می‌زنم. عشق این دیار نیست که این گونه دلم را واله و شیدا ساخته است؛ بلکه عشق آن کسی است که روزگاری در این شهر سکونت داشته است.[۵۹]

و نیز می‌گوید:

اُحِبُّ بِحُبِّها طَلَعاتُ نَجدٍ                                                   وَ ما شَغَفی بِها لَولا هَواها

به عشق لیلی همه تپّه ماهورهای سرزمین نجد را دوست می‌دارم و اگر عشق آن محبوب نبود چه شیفتگی و شیدائی‌یی نسبت به این سرزمین داشتم؟[۶۰]

بدین خاطر است که زائر اهل محبّت، بر خلاف بی‌دلان محروم از عشق، که از رفتن به باغ و صحرا لذّت می‌برند، با حضور در حرم پیامبر و امام سرشار از لذّت می‌گردد.

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ                       صحرا و باغ زنده‌دلان کوی دلبر است