نکتة دیگری که مراعات آن به هنگام تشرّف به محضر اهل‌بیت علیهم السّلام لازم می‌باشد، با دل راضی از خدا و خوبان خدا و خشنود از مقدّرات الهی و آنچه خوبان خدا کرده و می‌کنند، به محضر آن بزرگواران وارد شدن است. چه ناپسند و نازیباست که کسی به دیدار معشوق و محبوبی بشتابد در حالی که دلی پر از کدورت و غصّه از آن محبوب و معشوق داشته باشد.[۹۳]

لاف عشق و گله از یار، زهی لاف گزاف                  عشق بازان چنین مستحق هجرانند

گرچه رنگ رخساره خبر می‌دهد از سرِّ ضمیرّ و از ظاهر شخص می‌توان به حال درونیش پی برد، لکن خدا و خوبان خدا نیازی به این کار ندارند و ظاهر و باطن اشخاص برای آنان به یکسان آشکار و هویدا است. بنابراین زائر می‌بایست قبل از تشرّف به محضر پیامبر و ائمّه علیهم السّلام به خود بپردازد و به هر نحو که می‌شود، قلبش را از خدا و اهل‌بیت علیهم السّلام خشنود و راضی سازد.

شاید این سئوال به ذهن خطور کند که مگر ممکن است زائر از خدا و خوبان خدا دلگیر و حتّی عصبانی باشد. پاسخ این سؤال را از این حدیث شریف می‌توان یافت که: مَن اَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حَزیناً فَقَد اَصبَحَ لِقَضاءِ اللهِ ساخِطاً وَ مَن اَصبَحَ یَشکُو مُصیبَةً نَزَلَت بِهِ فَقَد اَصبَحَ یَشکو رَبَّهُ: هرکس در حالی دیده به روز بگشاید که از وضعیّت زندگی دنیوی خویش اندوهگین باشد، در حالی دیده به روز گشوده که از قضای خداوند خشمگین است. و کسی که در حالی صبح کند که از مصیبتی که بر او فرود آمده است شاکی باشد، منحصراً از پروردگار خویش شاکی است.[۹۴] این بدان خاطر است که به فرمودة قرآن کریم: لَن یُصیبَنا اِلا ما کَتَبَ اللهُ لَنا: جز آنچه خداوند برای ما مقرّر و مقدّر نموده است چیزی به ما نمی‌رسد و برای ما واقع نمی‌شود.[۹۵]

اگر زائر اندکی بیندیشد که از تلخ و شیرین، هرچه برای او پیش آمده است کار خداوندی است که هم به مصالح او داناست و هم مصلحت‌خواه و دوستدار اوست و هم بر عملی ساختن آنچه مصلحت وی را در او دیده و بر انجام آن اراده فرموده است قادر می‌باشد، یقین می‌کند که همة آنچه در زندگی وی پیش آمده، خیر او را در بر دارد و همچون داروهای تلخ و شیرین شفابخشی است که پزشک حاذق و خیراندیشی به کام بیمار مورد علاقه‌اش می‌ریزد.

یک لحظه داغم می‌کشی، یک دم به باغم می‌کشی پیش چراغم می‌کشی، تا وا شود چشمان من

***

به دُرد و صاف تو را کار نیست دم در کش     که هرچه ساقی ما ریخت عین الطاف است

لذا با همة وجود اظهار می‌دارد: یا مَن عَطائُهُ عَطاءٌ وَ مَنعُهُ عَطاءٌ: ای کسی که عطایش عطاست و دریغ و ندادنش نیز عطا کردن است. و اگر خداوند در زندگی چیزی به او بدهد و یا چیزی از او بازگیرد، هیچ‌یک روح تسلیم و راضی او را محزون و متلاطم نمی‌سازد. لِکَیلا تَأسَوا عَلی ما فاتَکُم وَ لا تَفَرحوا بِما آتاکُم: تا به سبب آنچه از دستتان می‌رود اندوهگین، و به خاطر آنچه به دستتان می‌آید فرحناک نشوید.[۹۶]

همچنین اگر زائر توجّه کند که هرچه در زندگی او پیش آمده است و آنچه از کم و زیاد که در اختیار دارد، همة عطا و هدیه الهی است و ارزش هدیة معشوق نزد عاشق به این است که از جانب معشوق برای او فرستاده شده است و نه ارزش تجاری و کمّی آن؛ به اقتضای عشق و محبّتی که به خدا دارد، هر چه خدا به او داده است را هدیة دوست دانسته و با شیرینی و حلاوت پذیرا می‌شود، چرا که آنچه آن خسرو کند شیرین بود.

به حلاوت بخورم زهر که شاهد ساقیست       به ارادت بکشم درد که درمان هم از اوست

***

زهر از قِبَل تو نوشداروست                                      فحش از دهن تو طیّبات است[۹۷]

عاشق راستین سلیقه و پسند علی‌حدّه و جداگانه‌ای ندارد و هرآنچه را محبوب و معشوق می‌پسندد برای او دوست داشتنی و خواستنی است.

من از درمان و درد و وصل و هجران                               پسندم آنچه را جانان پسندد

بر این اساس در آستانة تشرّف به پیشگاه اهل‌بیت علیهم السّلام با اندکی تفکّر و تأمّل، زمینة هرگونه کدورت و نارضایی از خدا و خوبان خدا در وجود زائر از بین می‌رود و خرسندی و خشنودی، سراسر وجود او را در بر می‌گیرد و برای دیدار و زیارت محبوب آمادگی پیدا می‌کند.