سومین نکته‌ای که رعایت آن توسّط زائر شرط ادب است، با صدای آرام سخن گفتن در محضر ایشان و بلند نکردن صدا در گفتگوی با آن بزرگواران است. زائر به مقتضای ادب، چه هنگام خواندن زیارتنامه و چه در راز دل گفتن‌های شخصی خود با امام و چه در مکالمه با خادمان و دیگر زائران در حرم، باید از صدای کوتاه و آهسته استفاده کند. قرآن کریم در همین زمینه به مؤمنان تذکّر می‌دهد که: یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا لا تَرفَعوا اَصواتَکُم فَوقَ صَوتِ النَّبِی وَ لا تَجهَروا لَهُ بِالقَولِ کَجَهرِ بَعضِکُم لِبَعضٍ اَن تَحبَطَ اَعمالُکُم وَ اَنتُم لا تَشعُرونَ. اِنَّ الَّذینَ یَغُضّونَ اَصواتَهُم عِندَ رَسولِ اللهِ اولئِکَ الَّذینَ امتَحَنَ اللهُ قُلوبَهُم لِلتَّقوی، لَهُم مَغفِرَةٌ وَ اَجرٌ عَظیمٌ: ای مؤمنان صدایتان را از صدای پیامبر بالاتر نبرید و همان طور که با یکدیگر بلند سخن می‌گویید با او بلند سخن نگویید، که بی آن که خود متوجّه باشید اعمالتان تباه می‌شود. آنان که نزد رسول خدا آهسته سخن می‌گویند همان کسانی هستند که خدا دل‌هایشان را به پرهیزگاری آزموده است و برای آنها آمرزش و اجر بزرگی است.[۱۲۹]

بلند سخن گفتن در حرم معصومین علیهم السّلام علاوه بر اینکه خلاف ادب است، مزاحم تمرکز خاطر دیگر زائران نیز می‌باشد و نوعی ایذاء و اذیّت ایشان بشمار می‌رود.

حقیقتی که رقیقة آن صدا بلند کردن است، ادّعای فهم بالاتر و درک درست‌تر و حتّی پایبندی بیشتر به دین و احکام الهی و در نتیجه منزلت و جایگاه رفیع‌تر از پیامبر و ائمّه علیهم السّلام داشتن است، که متأسّفانه نمونه‌های متعدّدی از آن، در بین اصحاب پیامبر و ائمّه علیهم السّلام مشاهده می‌شود.