نکتة ششم که مراعات آن موجب مضاعف شدن بهرة زائر می‌گردد این است که زائر خود را شایستة حضور در چنان محضر عظیم و سراپا نور و طهارت و کمال ندانسته و این پندار را که موجودی سراپا نقص و کاستی و آلودگی چون او، سزاوار زائر آن والامقامان بودن باشد، نابجا ببیند. لذا شایسته است زائر از اینکه مستقلاًّ قصد زیارت و عرض سلام کند منصرف شود و قصد نیابت از جانب انبیا و اولیا و خصوصاً پیامبر اکرم و ائمّه علیهم السّلام کند و خود را به منزلة غلام یا کنیزی که حامل پیام سلام آن بزرگواران است قرار دهد. زائر با این کار، هم نهایت ادب و فروتنی خویش در پیشگاه اهل‌بیت علیهم السّلام را ابراز نموده و هم با عنایت به شدّت علاقة مزور به سایر معصومین، و در نتیجه علاقة وی به فرستادة آنان، زمینه‌ای را فراهم می‌سازد که بهتر مورد استقبال و پذیرش مزور واقع شود و عنایات خاصّ و ویژة وی شامل حالش گردد. در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد.