زائر دل آگاه، در مقام دعا و توسّل در پیشگاه مزور، به اقتضای عشق و ارادت، بیان و درخواست حاجات مولای خویش، حضرت بقیة الله ارواحنا فداه را بر هر حاجت و خواسته‌ای مقدّم داشته و خواستار ظهور و سلامتی و دفع بلیّات از وجود مقدّس آن حضرت و برآمدن حوائج آن بزرگوار می‌شود. در مرتبة بعد، به اقتضای وفا و ایثار، عرضه داشتن حاجات و درخواست‌های برادران و خواهران ایمانی، خصوصاً کسانی همچون پدر و مادر و اساتید و مربّیانِ خود را که حقّی برگردن وی دارند، بر بیان نیازها و حوائج خویش مقدّم می‌دارد و خواستار برآمدن آنها می‌شود. پس آن گاه اگر در رابطه با خویش، چه در زمینه‌های معنوی و اخروی و چه در امور مادّی و دنیوی، نیاز و خواسته‌ای داشته و به نظرش آید، مؤدّبانه و عذرخواه، به زبان می‌آورد و از مولای خود به خاطر طرح آن خواسته‌ها، که حاکی از قصور همّت و قلّت طاقت خویش است، پوزش می‌طلبد.