پس از انجام زیارت، نوبت به وداع و مرخّص شدن از نزد مزور می‌رسد. همان گونه که قبلاً نیز اشاره شد، توقّف بیش از حدّ در حرم، از آنجا که منجر به کسالت و بی‌نشاطی زائر و نیز غفلت و بی‌توجّهی او می‌شود، عمل پسندیده‌ای نیست؛ لذا شایسته است زائر، پس از بردن بهره و حظّ خویش از دیدار و گفتگوی با مزور، از لطف و عنایتی که با پذیرفتن وی به نزد خویش در حقّ او روا داشته است تشکّر و سپاسگزاری نموده و از اینکه نتوانسته است آن گونه که باید، ادب حضور در محضر آن بزرگوار را مراعات کرده و به جا آورد، و از اینکه با وجودی آلوده به گناهان و بویناک از معاصی، در آن محضر پاک و نورانی حضور یافته، و نیز از اینکه با حضور در آن محضر، جای را بر زائران شایسته آن حضرت تنگ نموده است، پوزش و معذرت‌خواهی کند و با عرضه داشتن یا مَن یَقبَلُ الیَسیرَ وَ یَعفُو عَنِ الکَثیرِ، اِقبَل مِنِّی الیَسیرَ وَاعفُ عَنِّی الکَثیرَ اِنَّکَ اَنتَ الغَفُورُ الرَّحیمُ: ای آن که عمل اندک را می‌پذیری و خطا و گناه بسیار را می‌بخشایی، این اندک را از من بپذیر و آن بسیار را بر من ببخشای که هر آینه تو بخشنده و مهربانی.[۱۴۱] از مزور تقاضا کند که این عرض ارادت ناچیز او را بپذیرد و به مزور عرضه بدارد:

بر آستان تو آمد سر ارادت ما                                   اگر قبول تو افتد زهی سعادت ما

و آن گاه با تمنّای توفیق شرفیابی مجدّد، اذن مرخّصی گرفته و از حرم خارج شود.

بهره گرفتن از عباراتی که در زیارتنامه‌های رسیده از معصومین علیهم السّلام برای وداع از محضر آن بزرگواران وجود دارد، کار پسندیده‌ایست. لکن همان طور که قبلاً نیز اشاره کردیم، بهتر است زائر با زبان ساده و بی‌پیرایة خویش نیز، از محضر مولای خود سپاسگزاری و پوزش خواهی و خداحافظی کند.