یکی از مفاهیم دیگر شهادت زائر به اعتقادات خویش نزد مزور، عمل به سنّت حسنه‌ای است که در زمان حیات ظاهری پیامبر اکرم و ائمّه علیهم السّلام در بین مؤمنان راستین رایج بود و آن عبارت است از عرضه داشتن عقاید خود به معصوم، برای اطمینان یافتن از صحّت اعتقادات خویش و منطبق بودن آن با عقاید مورد تأیید معصوم و یا پی بردن به ایرادات و کاستی‌های عقاید خود و تصحیح و تکمیل آن با بهره‌گیری از ارشادات معصوم. به موجب روایات موثّق، بسیاری از اصحاب برجستة آن بزرگواران، به انجام این کار مقیّد بوده‌اند. در عصر غیبت که انجام چنین کاری برای اغلب مؤمنان مقدور نیست، زائران با خواندن زیارتنامه‌هایی که از خود معصومین علیهم السّلام رسیده و طیّ آن، عقاید ناب و خالص اسلامی و شیعی، توسّط خود آن بزرگواران تبیین و تشریح شده است، اعتقادات خود را با عقاید تبیین شده در کلام معصوم مقایسه نموده و می‌سنجند و از صحّت و کمال آن مطمئن شده و یا به نقایص و ایرادات عقاید خویش آگاهی یافته و به تکمیل و تصحیح آن می‌پردازند. البته زائران بیدار دلی که با چشم دل، مزور را مشاهده می‌کنند و با گوش دل، سخن وی را می‌شنوند، در این عرضة عقاید، بسان اشخاصی که در دوران حیات ظاهری آن بزرگواران می‌زیسته‌اند، نظر مزور در مورد عقایدشان را به وضوح دریافته و از آن بهره می‌گیرند.