برخی گروندگان به جریانات عرفانی، به استناد آیات و احادیثی که بر اهمّیّت و آثار محبّت خدا و اولیاء خدا تأکید نموده و حشر هر کس را با محبوب وی دانسته است، تنها شرط رسیدن به کمال را برخورداری از محبّت و عشق دانسته و عمل به طاعات و عبادات را غیرضرور و بی‎تأثیر شمرده‌اند.

این طرز تلقّی نیز خطاست. از دیدگاه قرآن و احادیث معصومین علیهم السّلام محبّت و عمل، همچون روح و جسم، لازم و ملزوم یکدیگرند و همان طور که انسان مرکّب از روح و جسم و نیازمند به هر دو آن‎هاست، کمال انسانی هم نیازمند به قلبی سرشار از محبّت خدا و خوبان خدا، و پیکری فعّال در انجام آنچه خدا و خوبان خدا دوست می‏دارند و می‌پسندند، یعنی انجام تکالیف دینی و طاعات و عبادات شرعی، است. عمل بدون محبّت، نامقبول، و محبّت بدون مظاهر عملی، ادّعای تهی از واقعیّت است. امام صادق علیه السّلام می‏فرمایند: الایمان لا یکون الاّبعمل و العمل منه و لا یثبت الایمان الاّ بعمل: ایمان جز با عمل وجود ندارد و عمل خود جزئی از ایمان است و ایمان در وجود انسان جز با عمل اثبات (محقّق و تثبیت) نمی‌شود.[i]در حدیث آمده است که: انّ الله اوحی الی داود علیه السّلام : من احبّ حبیباً صدّق قوله و من آنس بحبیب قبل قوله و رضی فعله و من وثق بحبیب اعتمد علیه و من اشتاق الی حبیب جدّ فی السّیر الیه: خداوند به حضرت داود علیه السّلام وحی فرمود: کسی که دوستی را دوست بدارد سخنش را تصدیق می‎کند و کسی که با دوستی انس بگیرد سخنش را می‎پذیرد و بهآنچهاومی‎کندراضیوخشنودمی‎باشدوکسیبهدوستیاطمینانداشتهباشد به او اعتماد می‎کند و کسی که مشتاق دوستی باشد در حرکت بهسوی او جدّیّت و کوشش می‎کند.[ii] امام صادق علیه السّلام خطاب به مدّعیان محبّت که به جای طاعت،بهمعصیتخداوندمی‌‌پردازند،می‌فرمایند:مااحبّاللهعزّوجلّمنعصاه.

تعصی الاله و انت تظهر حبّه؟ هذا محـال فی الفعـال بدیع

لو کان حبّـک صادقاً لاطعتـه انّ المحبّ لمن یحبّ مطیـع

کسی که مرتکب معصیت می‏شود خدای عزّ و جلّ را دوست ندارد. معصیت خدا می‌کنی و به محبّت خداوند نیز تظاهر می‌نمایی؟ این امری محال و در بین کارها چیز بدیع و پدیدة نوظهوری است. اگر براستی به خداوند محبّت داشتی قطعاً از او اطاعت می‌کردی، چرا که شخص محبّ، مطیع کسی است که او را دوست می‌دارد.[iii] معصیت که عصیان در برابر حضرت حقّ است با عشق و محبّت به پروردگار، هیچ تناسبی ندارد. راه یافتن به بساط قرب الهی و داخل شدن در خیل محبوبان خداوند، جز با تبعیّت عملی از پیامبر اکرم و اهل بیت بزرگوارش علیهم السّلام امکان‎پذیر نیست؛ چنان که قرآن نیز فرمود: قلان کنتم تحبّون الله فاتبعونی یحببکم الله: ای پیامبر به مؤمنان بگو اگر براستی خدا را دوست دارید از منپیروی کنید تا محبوب خدا شوید.[iv] امیرمؤمنان علیه السّلام نیز می‌فرمایند: لاتنال مرضاته الاّ بطاعته: جز با طاعت و فرمانبری خداوند رسیدن به رضایت و خرسندی پروردگار، شدنی نیست.[v]امام رضا علیه السّلام در بیان تلازم محبّت و طاعت می‏فرمایند: لا تدعوا العمل الصالح و الاجتهاد فی العبادة اتّکالاًعلی حبّ آل محمّد. لا تدعوا حبّ آل محمّد و التّسلیم لامرهم اتّکالاً علی العبادة. فانّه لا یقبل احدهما دون الاخر: به اتّکای محبّت به خاندان پیامبر، عمل صالح و تلاش در انجام عبادت را ترک نکنید. به اتّکای عبادتی که انجام می‌دهید محبّت به خاندان پیامبر و تسلیم بودن در برابر فرمان آن‎ها را ترک نکنید. زیرا هیچ یک از آن دو بدون دیگری پذیرفته نمی‌شوند.[vi]