مقدّمه

مطرح شدن اندیشه‌های سکولاریستی با بکارگیری ناروای ادبیّات و اصطلاحات عرفانی، در ذهن برخی از افراد جامعة ما این پرسشها را مطرح ساخته است که: آیا میان دین و عملکردهای اجتماعی انسان می‌توان نسبتی قایل شد؟ و اگر رسالت دین را محدود به تأمین سعادت اخروی انسانها بدانیم، آیا تعیین تکلیف نمودن دین برای انسانها در عرصة فعّالیّتهای اجتماعی و دنیوی آنها بی‌معنا نیست؟ و آیا همان‌گونه که علوم محض و علوم تجربی و نیز فنّاوری و صنعت، فارغ از هر نوع تعلّق و وابستگی به فرهنگ و دین جوامعِ یابنده، فراگیرنده و بهره بردارندة از آنهاست، مقوله‌هایی چون اقتصاد، سیاست، حقوق و مدیریّت را نیز نمی‌توان فارغ از چنین تعلّق و وابستگیهایی دانست؟ و در نتیجه آیا همان‌گونه که طبّ دینی، ریاضیّات دینی و صنعت دینی ترکیبهایی بی‌معنایند، اقتصاد دینی، سیاست دینی، حقوق دینی و مدیریّت دینی نیز چنین نیستند؟^[۱] و بر این اساس، آیا می‌توان به چیزی به نام مدیریّت اسلامی قایل شد؟ و حتّی اگر بکاربردن چنین ترکیبی از
اسلام و مدیریّت را درست بدانیم، آیا معنایی جز بکار بسته شدن یافته‌های علم مدیریّت، توسّط مدیران دین‌باور، نیک‌خو، نیکورفتار، پرهیزگار و مقیّد به مراعات حلال و حرام شرعی، خواهد داشت؟ در این بخش از کتاب به برخی از نکاتی که می‌تواند به برطرف شدن ابهامات و پاسخ پرسشهای مزبور کمک کند، به اختصار اشاره نموده‌ایم.