نکته‌ای که تأکید بر آن در اینجا ضروری می‌نماید این است که کسانی که به مطالعه و فراگیریِ محتویات این‌گونه آثار می‌پردازند برای این که ناخودآگاه تحت


تأثیر نوع بینش‌هایی که از طریق آنها ترویج و القا می‌شود قرار نگیرند و بتوانند سره را از ناسره تشخیص دهند باید بر عمق مطالعات خود در زمینة جهان‌بینی و انسان‌شناسی و نظامات اخلاقی و فقهی اسلام بیفزایند و از کتبی که در این زمینه‌ها به رشتة تحریر درآمده و نیز کتب و مقالاتی که در زمینة مدیریّت اسلامی منتشر شده است حدّاکثر بهره را برگیرند. این ضرورت از آنجا ناشی می‌شود که وقتی مدیری صرفآً در معرض یافته‌های مبتنی بر جهان‌بینی و انسان‌شناسی مادّی محقّقانِ مدیریّتی دیگر جوامع قرار گیرد و آنها را به عنوان حقایق تردیدناپذیر و مسلّم علمی بپذیرد و در نتیجه براساس الگوهایی که از این رهگذر آموخته، در بررسی مسائل سازمانِ تحتِ مدیریّت خود، صرفاً به عوامل مادّی بیندیشد و در قالب آنها به تحلیل و نتیجه‌گیری و حلّ مسأله بپردازد، ناخودآگاه بتدریج، عادت می‌کند که به همة مسائل زندگی و جهان با دیدی مادّی بنگرد. این نحوة نگرش، کم‌کم عرصه را بر باورهای الهی و معنوی او تنگ می‌کند و به تزلزل اعتقادات دینی وی منجر می‌شود.

از سوی دیگر، هنگامی که مدیر، تحت تأثیر آموخته‌های مزبور عادت کرد که در عرصة مدیریّت صرفاً براساس ارزشها و عوامل مادّی تصمیم‌گیری و اقدام کند، بتدریج و ناخودآگاه در سایر عرصه‌های زندگی نیز ارزشها و عوامل مادّی در تصمیم‌گیریها و اقداماتش نقش تعیین کننده پیدا می‌کند و نوعی مادّی‌گری عملی و اخلاقی بر زندگی او حاکم می‌شود و از آنجا که در وجودِ یک فرد تعارض مادّی‌گری عملی و اخلاقی با اعتقادات دینی و الهی قابل دوام نیست، این تعارض به تزلزل و حتّی نابودی اعتقادات مذهبی او و گرایش او به مادّی‌گری اعتقادی می‌انجامد.^[۱] تأثیرِ مخرّب یک‌سویه در معرضِ یافته‌های دانشمندانِ مادّی
قرار گرفتن، بر اعتقادات دینی فرد، به عرصة مدیریّت اختصاص ندارد بلکه شامل همة رشته‌های علوم انسانی و کاربردیِ شکل یافته بر مبنای اندیشه‌های مادّی و اومانیستی می‌باشد؛ زیرا تمامیِ آنها نوعی نگاه مادّی به حوزة تحت بررسی خویش و نوعی نظام رفتاری مادّی در صحنة عمل را به فرد القا می‌کنند. از این رو اگر فرد به پندار تبعیّت آزاداندیشانه از الگوهای علمیِ نظری و عملی، به نگرش و عمل در قالب آنها خو بگیرد، جهان‌بینی مادّی بتدریج و ناخودآگاه جایگزین جهان‌بینی و اعتقاداتِ دینی او می‌شود. بنابراین برای مصونیّت از آثار زیانبارِ فوق، نباید خود را به مطالعة آثارِ ترجمه یا اقتباس شده از محقّقان و نویسندگانِ فاقد بینش الهی محدود کرد، بلکه باید به موازات آن، در جهت تعمیقِ آگاهیهایِ دینی، به مطالعة آثار دانشمندان و اندیشمندانِ اسلامی و کسب آشنایی بیشتر با قرآن و معارف اهل بیت علیهم السّلام پرداخت.