مدیریّت، برخلاف آنچه ممکن است تصوّر گردد، اگر در چهارچوب ضوابط اسلامی بخواهد اعمال شود، فردی که مسؤولیّت آن را بر عهده می‌گیرد دشواریهای زیادی را باید تحمّل کند. در نتیجه ممکن است افراد مقیّد به مراعات ضوابط دینی بخاطر درگیر نشدن با سختیهای امر مدیریّت، از پذیرش آن شانه خالی کنند و ترجیح دهند در گوشه‌ای مسؤولیّت کوچکی بر عهده داشته و زندگی را بگذرانند. لکن از آنجا که اسلام مدیریّت را نه یک امتیاز، بلکه یک وظیفه شمرده است، فرد را موظّف می‌سازد چنانچه جامعه به وی نیاز دارد، حتّی اگر ساعتی بیش از عمرش باقی نمانده باشد، در پذیرش مسؤولیّت درنگ نکند و بی‌اعتنا به نفسانیّاتش که او را به راحت‌طلبی و تن ندادن به مسؤولیّت می‌خواند، عزم خویش را جزم نماید و در سنگر مدیریّت، به ایفای مسؤولیّت اسلامی خویش برخیزد و از این رهگذر دین خود را یاری و حمایت نماید.

امیرالمؤمنین علیه السّلام در نامه‌ای که به محمّدبن ابی‌بکر می‌نویسند و طیّ آن او را به فرماندهی سپاه مصر منصوب می‌کنند، چنین می‌فرمایند:

وَ اعْلَمْ یا مُحَمَّدُ بْنَ أبی‌بَکْرٍ اِنّی قَدْ وَلَّیْتُکْ أعْظَمَ أجْنٰادی فی نَفْسی أهْلَ مِصْرَ، فَأنْتَ مَحْقُوقٌ أنْ تُخٰالِفَ عَلیٰ نَفْسِکَ وَ أنْ تُنافِحَ عَنْ دینِکَ وَ لَوْ لَمْ یَکُنْ لَکَ إِلاّٰ ساعَةٌ مِنَ الدَّهْرِ.

آگاه باش ای محمّد بن ابی‌بکر که من تو را بر مردم مصر، که نزد من بزرگترین سپاهیان هستند، فرماندهی دادم؛ پس هر چند که از عمر تو ساعتی بیش باقی نمانده باشد بر تو است که با خواهش نفست مخالفت کنی و از دین خود پشتیبانی نمایی.^[۱]