یکی از اموری که مدیــر اسلامی باید بدان توجّه داشته باشد این است
که مدیریّت تنــها مسؤولیّتی است که بر عهدة او قرار گرفته است کما
اینکه دیگران نیز مسؤولیّتهای دیگری بر عهده دارند و در نتیجه سِمَت
مدیریّت نباید سبب شود او خود را برتر از دیگران بداند و برای
خویش حقوق ویژه‌ای در آنچه که همه به یکسان در آن حقّ دارند قائل شود. برقرار کردن تشریفات زائد و قائل شدن امتیازات خاصّ توسط مدیر برای
خویش، در حالی که دیگر کارکنان نیز نیازهایی مشابه او دارند، سبب
می‌شود که آنها نتوانند به حقّ خود دست یابند و نیازهایشان را مرتفع
نمایند و در نتیجه صمیمیّت و محبّت و یکرنگی لازم در محیط کار از بین می‌رود و همان‌گونه که مدیر بدون توجّه به نیاز دیگران، امکانات را تنها به خود اختصاص می‌دهد، کارکنان نیز در برابر آنچه بر سر مدیر و کار می‌آید بی‌تفاوت شده و با دلسردی در محیط کار حاضر شوند.

حضرت امیر علیه السّلام در این زمینه به مالک اشتر هشدار می‌دهند که:

إیّاکَ وَ ٱلإسْتِئْثارِ بِمَا ٱلنّاسُ فیهِ أُسْوَةٌ.

بر حذر باش از اینکه در آنچه همة مردم به یکسان در آن شریکند برای خود حقّ ویژه‌ای قائل شوی.^[۱]