یکی از بیماریهای مهلک مدیریّت، گرفتار عجب و خودبینی شدن است و اینکه فرد بمحض منصوب شدن به مدیریّت، خود را بالاتر از دیگران دیده و به افراد به دیدة حقارت بنگرد و به همین خاطر تماسّ خود را با مردم قطع کرده و از آنان دوری گزیند. زیرا همان‌گونه که قبلاً نیز تذکّر داده شد در یک مجموعه، کارهای مختلفی باید انجام شود که یکی از آنها هم مدیریّت است؛ بنابراین مدیر هم باید خود را یکی از افراد مجموعه بداند و دوشادوش آنان در تلاش جمعی برای تحقّق اهداف به تلاش بپردازد. اسلام نه تنها به مدیر اجازه نمی‌دهد نیلش به منصب مدیریّت، او را به خودبینی و تکبّر بکشاند، بلکه مدیر اسلامی باید به شکرانة چنین توفیقی که یافته است بر تواضعش افزوده گردد و رابطة خود را با دیگران صمیمی‌تر و نزدیکتر و فعّالتر نماید. بی‌شک چنین رفتاری سبب خواهد شد که کارکنان و افراد تحت مدیریّت وی نیز او را یکی از خود بدانند و با علاقة تمام برای رفع مشکلاتش بکوشند و نسبت به موفّقیّت وی از خود علاقه و حسّاسیّت نشان دهند. بر عکس اگر فرد به اصطلاح، خود را بگیرد و رابطه‌اش را با آنان قطع کند، آنها هم روحاً نسبت به او احساس بیگانگی خواهند کرد و شور و عشق کار در آنها رو به خاموشی خواهد نهاد.

حضرت امیر علیه السّلام در دستورالعملی که خطاب به فرماندهان ارتش خود صادر کرده‌اند می‌فرمایند:

فَإنَّ حَقّاً عَلَی ٱلْوٰالی أنْ لاٰ یُغَیِّرَهُ عَلی رَعِیَّتِهِ فَضْلٌ نالَهُ وَ لاٰ طَوْلٌ خُصَّ بِهِ وَ أنْ یَزیدَهُ ما قَسَمَ ٱللهُ لَهُ مِنْ نِعَمِهِ دُنُوّاً مِنْ عِبادِهِ وَ عَطْفاً عَلیٰ إخْوانِهِ.

بر فرمانده واجب است که فضلی که نصیبش شده و مقام بلندی که به وی اختصاص یافته است حالتش را با زیردستانش تغییر ندهد و بر اوست که این نعمتهایی که خدا روزیش فرموده نزدیکیش را با بندگان خدا و عطوفتش را با برادران دینیش بیشتر سازد.^[۱]