دربارة مواسات و تعاون با همطرازان، دو نکته درخور توجّه می‌باشد.

الف. اعتماد متقابل و همکاری صمیمانه

به علّت باور به وجود مطلوبیّتهای چهارگانة مورد اشاره در طرف مقابل، رابطة فرد با افراد همطراز خود در سازمان، مبتنی بر محبّت، اُلفت و دوستی متقابل می‌باشد.^[۱] از این رهگذر، رابطه‌ای صمیمانه و مبتنی بر اعتماد و همکاری محبّت
آمیز بین دو فرد همطراز سازمان برقرار می‌گردد و خوش‌بینی و تلقّی مثبت جایی برای بدبینی و سوء تعبیر نسبت به اقدامات طرف مقابل باقی نمی‌گذارد و از این طریق هر یک از افراد سازمان معاضد و تقویت کنندة همطرازان خود می‌شود و زمینة هرگونه فرسایش و خنثی نمودن متقابل تلاشها، منتفی می‌گردد.

ب. اشتراک مَساعی در جهت نیکی و تعالی

همکاریهای صمیمانه همطرازان چون ریشه از نیکی‌ها می‌گیرد ــ رفتار، خُلقیّات اجتماعی، صفات روحی و ظاهر نیک ــ سَمت و جهتش نیکی‌ها و شایستگی‌ها بوده^[۲] و تأثیر سازنده‌ای در نایل شدن طرفین به کمالات بیشتر دارا می‌باشد. در نتیجه، این یاری رساندنِ فکری و عملی به افراد همطراز،^[۳] قسمتی از رسالت کمالْ‌بخشی سازمان به کارکنان را متحقّق می‌سازد و به عنوان عامل صیانت بخشی افراد را از غلتیدن در ورطة زشتیها و رذایل حفظ می‌نماید.^[۴]