رضا

یکی دیگر از درس‌هایی که در عرصه‌ی عرفان و اخلاق از مکتب عاشورا می‌توان آموخت، درس رضامندی و خرسندی است.
فراتر از صبر، مرتبه‌ی رضاست. عارفان بالله در جریان زندگی خویش از مقدّرات الهی، راضی‌ و خشنودند. این رضا ثمره‌ی محبّت و عشق الهی است؛ چرا که هر چه از معشوق می‌رسد، برای عاشق شیرین و دوست داشتنی و لذّت‌بخش است. عشق اباعبدالله علیه‌السّلام و یاران بزرگوار آن حضرت به خدای متعال، زمینه‌ساز ایجاد روح رضایت در دل سهمگین‌ترین واقعه‌های روز عاشوراست. این رضا ناشی از عشق اباعبدالله علیه‌السّلام به خداست که آرامش عظیم او را نیز سبب شده است.
به تعبیر زیبای شاعر:
به حلاوت بخورم زهر که شاهد ساقی است
به ارادت بکشم درد که درمان هم از اوست
حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام سخت‌ترین و سهمگین‌ترین مصائب را رضایتمندانه استقبال می‌کنند؛ چرا که آن حضرت شیفته‌ی خدایی می‌باشند که این مقدّرات را رقم می‌زند.
در بلایـا می‌چشـم لـذّات او
مات اویم، مات اویم، مات او
امام صادق علیه‌السّلام در رابطه با اصحاب اباعبدالله علیه‌السّلام فرمودند: لا یَمَسّونَ اَلَمَ مَسَّ الحَدیدِ: اصحاب ایشان در روز عاشورا درد تیغ و تیرهایی که بر پیکرشان وارد می‌شد را احساس نمی‌کردند.  البته این چیز شگفت‌آوری نیست. وقتی انسان شیفته و خیره‌ی معشوقی است، حادثه‌هایی را که برایش رخ می‌دهد احساس نمی‌کند؛ همان‌طور که زنان دربار مصر وقتی که یوسف صدّیق علیه‌السّلام از پیشاروی آنها عبور کرد، چنان شیفته‌ی او شدند که درد بریده شدن دست‌ها را به وسیله‌ی چاقوهایی که در دستشان بود احساس نکردند. اصحاب اباعبدالله علیه‌السّلام نیز چنان شیفته‌ و محو و مبهوت شخصیّت زیبا و دوست داشتنی حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام بودند که درد تیر و تیغ‌ها را احساس نکردند.
رضای خود اباعبدالله علیه‌السّلام، بالاتر از این بود. امام حسین علیه‌السّلام به عنوان ولیّ اعظم خدا، مقام جمع‌الجمعی دارند و در موقعیّت صحو بعد المحو می‌باشند. آن حضرت بر خلاف اصحاب خویش، درد تیرها و تیغ‌ها را احساس می‌کنند، امّا چون آنها را از جانب محبوب خویش می‌بینند، برایشان دوست داشتنی است.
به تیغم گر کُشد دستش نگیرم
و گر تیـرم زنـد، منّت پـذیرم
کمان ابروی ما را گو بزن تیر
که پیش دست و بازویت بمیرم