مسلم بن عوسجه عرضه داشت: ما برویم تا بعد از تو زنده بمانیم؟ در رابطه با ادای حقّ تو نزد خدا چه عذری خواهیم داشت؟ به خدا سوگند تا نیزه‌ای در دست داشته باشم و شمشیری در اختیار داشته باشم، شمشیرم را به سوی دشمن تو روانه خواهم کرد، نیزه‌ها را به سوی دشمنان تو هدف خواهم گرفت و تا زمانی که سلاح در دستم باشد، با شمشیر خود مبارزه خواهم کرد و زمانی که سلاح نداشته باشم، به خدا سوگند با سنگ به دشمنانت حمله خواهم کرد.
سعید بن عبدالله حنفی عرض کرد:  یا اباعبدالله! به خدا سوگند تو را رها نخواهیم کرد. به خدا سوگند، اگر می‌دانستم که در راه تو کشته می‌شوم، دوباره زنده می‌شوم، آن‌گاه پیکر زنده‌ام را به آتش می‌کشند و دوباره زنده می‌شوم و خاکسترم را بر باد می‌دهند و این کار تا هفتاد بار تکرار می‌شود، باز هم دست از تو بر نمی‌داشتم.
زهیر بن قین عرضه داشت: به خدا سوگند آرزو داشتم می‌شد در راه تو کشته شوم، دوباره زنده شوم، باز کشته شوم و این واقعه تا هزار بار تکرار شود تا از این طریق بتوانم کشته شدن و شهادت را از تو دور نمایم.
اینگونه یاران اباعبدالله علیه‌السّلام هر یک به زبانی و به صورتی محبّت و عشق خود را به حضرت ابراز نمودند.
عابس یکی از یاران اباعبدالله علیه‌السّلام، پیرمردی است که زمانی که به میدان رفت و دشمن جرأت نکرد در میدان رویارویی با او حاضر شود، زره را از تن بیرون آورد و وارد میدان جنگ شد. نقل شده است به او گفتند: أَ جَنَنتَ؟ آیا دیوانه شده‌ای؟ گفت: جَنَّنی حُبُّ الحُسَینِ (علیه‌السّلام): این عشق حسین علیه‌السّلام است که مرا  اینگونه دیوانه و شیفته کرده است.
در حدیث آمده است: اِنَّ لِلحُسَینِ علیه‌السّلام مَحَبَّةٌ مَکنونَةٌ فی قُلوبِ اَولِیائِهِ: عشق اباعبدالله علیه‌السّلام گوهری پنهان در دل‌های دوستانش است.
این عشق که در قالب اشک و عزاداری و سوگواری برای آن حضرت ظاهر می‌شود، انگیزه‌ای برای پیمودن راه آن بزرگوار یعنی پیمودن راه عشق و عبودیّت حضرت حق تا آخرین قطره‌ی خون و تا آخرین نفس می‌باشد.

بازگشت به فهرست کتاب کرشمه حسن