امام سجّاد علیه‌السّلام خطاب به اصحابشان فرمودند: لَیسَ ِلاَبدانِکُم ثَمَنٌ اِلاَّ الجَنَّةِ فَلا تَبیعوها بِغَیرِها فَاِنَّهُ مَن رَضِیَ مِنَ اللهِ بِالدُّنیا فَقَد رَضِیَ بِالخَسیسِ: برای جان‌های شما بهایی جز بهشت نیست؛ پس گوهر نفس خود را جز به آن نفروشید. زیرا کسی که از خدای متعال فقط به دریافت دنیا راضی شد، به چیز بسیار کم‌بهایی ‌قناعت کرده است.  کسی که ارزش گوهر انسانی خویش را بشناسد، با تطمیع و تهدید، تن به ذلّت و خواری نخواهد داد و به هیچ‌وجه حاضر نخواهد بود در برابر ظلم و زور سکوت نماید. او کشته شدن به تیغ طاغوت‌ها را بر زبونی تسلیم در مقابل آنها ترجیح می‌دهد و مرگ عزّتمندانه را بر زندگی زبون برمی‌گزیند.
به تعبیر حافظ:
غلام همّت آنم که زیر چرخ کبود
از آنچه رنگ تعلّق پذیرد آزاد است
امام حسین علیه‌السّلام در پاسخ به اَطرَف، برادر ناتنی خود، فرمودند: وَ اللهِ لا اَعطِی الدَّنِیَّةَ مِن نَفسی اَبداً: به خدا سوگند هرگز من تن به خواری نخواهم داد.
و همین‌طور در روز دوم محرم خطاب به اصحاب بزرگوارشان فرمودند: اِنّی لا اَرَی المَوتَ اِلاّ سَعادَةً وَ الحَیوةَ مَعَ الظّالِمینَ اِلاّ بَرَماً: من مرگ در راه خدا را جز سعادت و زنده ماندن در کنار ظالمان را جز خواری نمی‌بینم.
وقتی حرّ بن یزید ریاحی، امام حسین علیه‌السّلام را تهدید کرد، حضرت به او فرمودند: لَیسَ شَأنی شَأنَ مَن یَخافُ المَوتِ، ما اَهوَنَ المَوتُ عَلی سَبیلِ نَیلِ العِزِّ وَ اِحیاءِ الحَقِّ، ... اِنَّ نَفسی َلاَکبَرُ مِن ذلِکَ وَ هِمَّتی َلاَعلی مِن اَن اَحمِلَ الضَّیمَ خَوفاً مِنَ المَوتِ: من کسی نیستم که از مرگ بترسم؛ مرگ چه چیز کوچکی است در راه رسیدن به عزّت و احیای حق. روح من بزرگتر از آن و همّت من بلندتر از آن است که از ترس کشته شدن تن به خواری دهم.