در عرصه‌ی عفو و گذشت و بزرگواری، پذیرفتن توبه‌ی حرّ از جانب اباعبدالله علیه‌السّلام شایان توجّه است. حرّی که آب را بر امام حسین علیه‌السّلام بست و به تعبیری، مسبّب اصلی شهادت آن حضرت بود. حتّی زمانی ‌که حر به خدمت اباعبدالله علیه‌السّلام ‌می‌رسد و از شرمندگی سرش را پایین می‌اندازد، امام علیه‌السّلام به او می‌فرمایند: اِرفَع رَأسَکَ یا حُرّ: حرّ! سرت را بالا بگیر؛  چرا که امروز، روز شرمندگی نیست؛ تو دیگر به ما پیوستی.
در عرصه‌ی مردانگی و جوانمردی، در شب عاشورا هنگامی که شمر نزدیک خیمه‌های اباعبدالله علیه‌السّلام می‌شود و کاملاً در تیررس یاران امام علیه‌السّلام قرار دارد، آن حضرت به یارانشان اجازه نمی‌دهند شمر را مورد هدف قرار دهند و می‌فرمایند: نه! ما جنگ جوانمردانه را فردا خواهیم داشت.  همان‌طور که وقتی ابن زیاد لعنة‌الله‌علیه به خانه‌ی هانی بن عروه آمد؛ مسلم بن عقیل علیه‌السّلام علی رغم قرار قبلی با هانی، به اقتضای جوانمردی، حاضر نشد او را ترور کند.
در عرصه‌ی غیرت، آن‌گاه که اباعبدالله علیه‌السّلام در روز عاشورا تنها ماندند و به سمت فرات حمله کردند و خود را به آب رساندند، شخصی به دروغ فریاد زد: حسین! تو به فکر آب هستی، در حالی که لشکر به خیمه‌ها حمله کرده است؟!  حضرت بلافاصله آب را رها کردند و خود را به خیمه‌ها رساندند.
در لحظات آخر، وقتی لشکریان عمر بن سعد به سمت خیمه‌های اباعبدالله علیه‌السّلام حمله ‌کردند، غیرت سبب شد امام علیه‌السّلام از آخرین رمق خویش استفاده ‌کرده، به شمشیر شکسته‌ای تکیه زنند و نیم‌خیز برخاسته و فریاد ‌بردارند: اگر دین ندارید لااقل مرد باشید و مردانگی داشته باشید!
اینها جلوه‌هایی محدود از هزاران جلوه‌ی جمال اخلاقی در عرصه‌ی کربلا است که برای عاشقان و دلدادگان اباعبدالله علیه‌السّلام الهام‌بخش خواهد بود.