از سوی دیگر، محب در برابر محبوب، از خود خواست و سلیقه‌ی جداگانه‌ای ندارد تا خواست و سلیقه‌ی خود را ابراز و اظهار کند یا در برابر آنچه محبوب با او می‌کند، از خود مقاومت و مخالفتی نشان دهد.
بنابراین عبد حقیقی و محبّ واقعی پروردگار، کار خویش را به خدایی که خبیر، حکیم و علیم است، واگذار و تفویض می‌کند. قرآن کریم می‌فرماید: اُفَوِّضُ اَمری اِلَی اللهِ اِنَّ اللهَ بَصیرٌ بِالعِبادِ: کارم را به خداوند تفویض نمودم، زیرا خداوند بر احوال بندگانش بصیر و بیناست.
عبد عاشق در برابر آنچه محبوب و معشوق با او می‌کند، پذیرش مطلق است و در برابر آنچه معبود به او دستور می‌دهد، تبعیّت و اطاعت محض است. هر آنچه را خداوند در زندگی برای او پیش می‌آورد، با آغوش باز و شادمانه پذیرا می‌شود و آنچه را که پروردگار در دین، برای او مقرّر می‌کند با خرسندی و روحیّه‌ی باز اطاعت می‌کند.
جلوه‌ی این تسلیم و تفویض را در عاشورا به روشنی می‌توان مشاهده کرد. آن‌گاه که پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم در مکاشفه‌ای به امام حسین علیه‌السّلام فرمودند: اُخرُج اِلَی العَراقِ فَاِنَّ اللهَ تَعالی شاءَ اَن یَراکَ قَتیلاً ... لَقَد شاءَ اللهُ اَن یَراهُنَّ سَبایاً: از مدینه به سوی عراق حرکت کن؛ چرا که مشیّت خدای متعال به این تعلّق گرفته است که تو را در راه خود شهید و کشته مشاهده کند ... خدای متعال اراده فرموده است که خاندان تو را هم در راه خود اسیر ببیند؛  اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام آنچه را که از جانب خدای متعال مقرّر شد و از زبان پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم به ایشان ابلاغ شد، با روحیّه‌ی تسلیم مطلق پذیرا شدند.
نمونه‌ی دیگری از تسلیم در واقعه‌ی عاشورا، زمانی مشاهده می‌گردد که حضرت علی اکبر علیه‌السّلام در نزدیکی کربلا از جانب پدر خبردار می‌گردند که شهادت در پیش است. این فرزند بزرگوار اباعبدالله علیه‌السّلام از پدر سؤال می‌کند: اَ لَسنا عَلَی الحَقِّ؟ مگر ما بر حق نیستیم؟ امام حسین علیه‌السّلام سخن ایشان را تأیید می‌کنند و می‌فرمایند: بَلی: آری. پس آن حضرت به پدر عرضه می‌دارند: اِذاً لا نُبالی بِالمَوتِ: در آن صورت، کشته شدن چه هراس، ترس و اهمیّتی خواهد داشت؟  کشته شدن در راه رضای خدا، باعث افتخار است. حضرت علی اکبر علیه‌السّلام پذیرای تقدیر الهی است.