در روز عاشورا هر یک از اصحاب به نزد امام حسین علیه‌السّلام آمدند تا اذن به میدان رفتن بگیرند، حضرت مقداری آنها را معطّل نگه داشتند؛ امّا هنگامی که این پسر بزرگوار و محبوب حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام آمدند تا برای به میدان رفتن اذن بگیرند، علی‌رغم علاقه‌ی شدیدی که به این فرزند بزرگوارشان داشتند، اندکی درنگ نکردند و بلافاصله به ایشان اذن رفتن به میدان جنگ دادند. این تسلیم در آخرین لحظات نیز تجلّی کرد. آن‌گاه که اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام آخرین رمق را نیز از دست دادند و دیگر تاب استقامت نداشتند و به تعبیر شاعر:
نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت
نه سیّدالشهدا بر جلال طاقت داشت
در آن هنگام حضرت از روی اسب و به صورت بر زمین افتادند و جبین بر خاک نهادند و مشغول مناجات با خدای متعال شدند و عرضه داشتند: اِلهی! صَبراً عَلی قَضائِکَ یا رَبِّ، لا اِلهَ سِواکَ، یا غیاثَ المُستَغیثین، ما لِیَ رَبٌّ سِواکَ وَ لا مَعبودَ غَیرُکَ: ای محبوب و معبود من! در آنچه تو برایم مقدّر فرمودی، صابرم؛ معبودی جز تو نیست؛ ای فریادرس فریادخواهان، پروردگاری جز تو برای من نیست و معبودی جز تو ندارم.
بنابراین یکی دیگر از درس‌هایی که از مکتب عاشورا می‌توان آموخت، درس تسلیم و تفویض در پیشگاه حضرت حق و در برابر مقدّرات و مقرّرات الهی است. اینکه انسان در برابر مشیّت الهی، از خود نظریّه و خواستی نداشته باشد و تمامی ‌امور خویش را به خداوند تفویض و واگذار نماید.