صددرصد باشد. باید بعد از تلاشی که کردیم چشم به آسمان بدوزیم و خدای متّعال عنایت کند که تلاش های ما مثمرثمر واقع شود و صفات بد از وجودمان ریشه کن شود و صفات خوب در درونمان مستقر شود. بعد از اینکه شناختیم دو نکته   ی اساسی است که مفصّل واردش نمی شوم و در سی دی ها و کتاب شراب  طهور گفته ام. دو نکته ی مهم در صفات است. یکی اینکه اگر انسان بخواهد صفتی را کسب کند، راهش این است که عمل متناسب با آن صفت را فراوان انجام دهد؛ چون اوّل انسان آن صفت یا ملکه ی اخلاقی را ندارد، و کار برایش خیلی سخت است؛ امّا اگر می خواهد ملکه به دست آید باید سختی را تحمّل کند. مثلاً سخاوتمند نیست؛ پول دادن به فقیر خیلی سخت است؛ ولی انفاق کند؛ هدیه بدهد و سوغاتی بیاورد. به هر زوری شده ولو این پول به جانش بسته است این کار را بکند، کم کم این  کار آسان تر و آسان تر می شود. در اثر تکرار این عمل ملکه ی آن کار خوب در روح او ایجاد و صفت متناسب با آن کار خوب در او تثبیت می شود. به همین دلیل اگر صفات بد را بخواهید از وجود خود بکنید، باید ضدّ آن صفت را مکرّر انجام دهید؛ مثلاً اگر بخیل است می خواهد بخل را بِکَند، ضدّ صفت بخل چیست؟ بذل و بخشش کردن، هدیه دادن، انفاق و احسان کردن. باید این  کار را مکرّر انجام دهید؛ چون ضدّ آن صفت است. مثل بیماری های جسمی معالجه می شود، کسی گرمی اش کرده، خنکی به او می دهند، می خورد و خوب می شود. کسی که سردی اش کرده، گرمی به او می دهند، می خورد و خوب می شود. صفات اخلاقی ما هم همین است، باید با رفتارهای ضدّ آن صفت منفی به میدانش رفت تا آن را ریشه کن کرد. یا اگر صفت مثبتی می خواهیم ایجاد کنیم با رفتارهای متناسب با آن صفت مثبت باید به میدان برویم، مکرّر انجام دهیم تا آن صفت مثبت حاکم  شود. پس یکی استفاده از اصل ایجاد ملکه از طریق تکرار عمل و دوم از طریق اصل مجالست که بارها گفته ایم که همنشینی بسیار مؤثّر است. «المُجالِسَةُ مُؤَثِّرَةٌ» انسان از همنشین خود اثر می پذیرد؛ لذا هر خلق خوبی می خواهی پیدا کنی شخصی که آن خلق خوب را دارد پیدا کن و با او مجالست کن، مراوده کن، رفیق باش، با هم درس بخوانید، تفریح بروید، آمد و شد کنید، به تدریج صفت خوب او در من سرایت می کند؛ خصوصاً اگر رابطه ی صمیمیّت و محبّت برقرار شود که به سرعت صفات خوب را منتقل می کند. به همین دلیل هم