به دست آنها برساند. اگر پزشکم می‌روم تا شافی ‌بودن خدا از طریق من جاری شود و خدا بندگانش را از طریق من شفا بدهد. اگر معلّمم بگویم می‌خواهم بروم نقش هدایتگری را که خدا می‌خواهد برای بنده‌هایش ایفا کند اجرا کنم. من مجرا و وسیله‌ای شوم در دست ‌خدا و به قصد خدمت‌ به خلق بروم. یاد بگیریم این‌طوری کار کنیم. صبح که از خانه به قصد محلّ ‌کار بیرون می‌روید این‌چنین راز و نیازی با خدا داشته باشید: خدایا من امروز که می‌روم می‌دانم رزقم را کم یا زیاد مقدّر کرده ای و متعهد شدی و آنچه مصلحت من است را به من می‌رسانی، من نگران رزقم نیستم؛ می‌روم که ان شاءالله توفیقی به من بدهی که به دست من گِرِهی از کار انسان دردمندی گشوده شود؛ خدمتی برای خلق انجام شود؛ حاجتی از انسان نیازمندی برطرف شود؛ وسیله‌ای در دست تو شوم که کاری از طریق من برای خلق انجام شود؛ این‌طوری با خدا قرار بگذارید؛ قول هم می‌دهم سَرِ ماه حقوقت را کم نمی‌کنند. وقتی با این نیّت سرکار می‌روی همان حقوق را می‌دهند؛ امّا اینجا تو کاسبی بزرگی کردی؛ نگاهت به جای ‌دیگری خواهد بود؛ خوب است این دو صفت را سالک‌الی‌الله داشته باشد.
* اینکه در روایت داریم که کمال انسان در این است که اشخاص را کَالاَباعِر (مثل شتران) ببیند؛ مقصود این است که همان طور که شتر خار بیابان را می خورد، دوست اهل بیت علیهم السّلام  هم حرف های بی خود و تهمت های خلق را تحمّل می کند و همان گونه که شتر همه چیزش نافع است، بار می کشد و شیر می دهد و گوشتش را می خورند و پشم و پوستش را هم استفاده می کنند، دوست اهل بیت علیهم السّلام  هم خدوم و نافع به حال خلق است و همچنان که شتر از نتیجه ی کارش نمی خورد، بلکه غالباً خار بیابان ها را می خورد، دوست اهل بیت علیهم السّلام  هم رزق خدا را می خورد و خودش را در روزی مؤثّر نمی داند. (۰۸:۰۵)