یک روایت خیلی جالبی است «لا یَجِدُ الْاِنسانُ طَعْمَ الْاِیمانِ حَتّیٰ یَکُونَ‌ النّاسُ عِنْدَهُ کَالْاَباعِرِ»  انسان طعم ایمان را نمی‌یابد مگر اینکه به گونه‌ای شود که مردم را چون شتران ببیند. یکی از معانی این روایت همین است. همان‌طور که شتر خار بیابان می‌خورد، دوست اهل‌بیت علیهم السّلام  هم حرف‌های بی‌خود و تهمت‌های خلق را تحمّل می‌کند. شتر خارهای درشت ‌و گزنده ی بیابان را می‌خورد. دوست اهل بیت هم همین طور است. پشت سر دوست‌ اهل‌بیت هم خیلی حرف می‌زنند، تو رویش هم می‌زنند، او اینها را می‌خورد و هضم می‌کند؛ این ‌یک خصوصیت و همان‌گونه که شتر همه چیزش نافع است بار می‌کشد، شیر می‌دهد، گوشتش را می‌خورند، پشم ‌و پوستش را هم استفاده می‌کنند، دوست ‌اهل‌بیت هم خدوم و نافع به‌حال خلق است؛ این‌هم صفت دوم. صفت سوم، هم‌چنان که شتر از نتیجه ی کارش نمی‌خورد؛ بلکه غالباً خار بیابان‌ها را می‌خورد، دوست‌ اهل‌بیت هم رزق‌ خدا را می‌خورد و خودش را در روزی‌اش مؤثّر نمی داند.
در این عبارت جدید یک خصوصیت اضافه شد و آن ‌اینکه اگر دوست اهل‌بیتی، باید حرف‌های بی‌ربط و تهمتی که به تو می‌زنند، نسبت‌های دروغی که به تو می‌دهند، نیش و زخم‌زبانی که می‌زنند را تحمّل کنی. باید یاد بگیری مثل شتر اینها را بخوری و چاق شوی. اصلاً غذایت اینها باشد، اینها را بخوری و بتوانی هضم کنی. هاضمه‌ای داشته‌ باشی که همه ی این درشت‌گویی‌ها، تهمت‌ها و حرف‌های نیش‌دار خلق را بتوانی به راحتی هضم کنی و از این رهگذر رشد کنی. غذای تو برای رشدت همین‌هاست، اینها را بد ندانی. خدا این خارها را در بیابان دنیا رویانده تا تو بخوری و رشد کنی، به قول شاعر:
این جفای‌ خلق با تو در جهان
      گر بدانی گنج زر باشد نهان