می‌خواهد پا در مسیر کمال بگذارد و به قلّه‌های کمال برسد باید کم‌کم این‌طوری شود، چیزی ذخیره نکند؛ چه‌دنیایی چه‌آخرتی. هرچه خدا به او داد مصرف کند. گاهی اوقات افراد در جنبه های معنوی ذخیره می کنند. چند سال پیش اوّل ماه ‌محرّم دست برقضا رد می‌شدم، هیأتی بود، رفتم. منبری روایتی خواند، بخشی از روایت را خواند بقیّه را نخواند، سراغ مطلب دیگری رفت و از منبر پایین آمد. وقتی از منبر پایین آمد، رفتم سلام کردم و گفتم روایتی که خواندید، جمله ی آخرش را نخواندید، چه بود؟ گفت: بَ هَ مگه به این سادگی است، فردا باید بیایی پای منبرم تا بقیه‌اش را بشنوی. گفتم ای‌داد بی‌داد «لایَدَّخِرُونَ لِغَدٍ» برای فردا ذخیره نمی‌کنند. پناه می‌بریم به خدا که مربیّان دینی ما گاهی دچار ‌چنین کاسب‌کارانه خرج‌کردن موجودی‌های علمی‌شان هستند. مؤمن ذخیره نمی‌کند، نقدبه‌نقد معامله می‌کند، نماز را که خواند همین نماز را بهترین پاداش برای نمازی که خواند می‌داند، چشمش به فردا نیست، همین‌جا از خدای متّعال نقد تحویل می‌گیرد. «الْخامِسُ یُعَمِّرُونَ ثُمَّ یُخَرِّبُونَ»  پنجمین خصوصیّتی که پیغمبراکرم  صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند از بچّه های کوچک دوست دارم این است که عمارت می سازند بعد خرابش می کنند. دیدید بچّه ها با خاک  و گل ساختمانی درست می کنند، بعد خرابش می کنند؛ هم در ساختن و هم در خراب کردنش کِیف می کنند و لذّت می برند. مؤمن هم این طوری است «یُعَمِّرُونَ ثُمَّ یُخَرِّبُونَ» اهل کمال هم این طوری است، برایشان هر دو یکی است؛ کلّ دنیا برایشان بازی است «اِنَّمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا لَعِبٌ‏» ؛ «وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا اِلاّ لَعِبٌ»  هم ساختن و هم خراب کردنش را بازی می دانند. هم رئیس شدن و هم از ریاست افتادنش را بازی می دانند؛ کلّش را بازی می دانند. نه اینکه وقتی ساخته شد کِیف کنند؛ وقتی خراب شد عزا بگیرند؛ اتّفاقاً من بچّه های کوچک را دیده ام وقتی