هست که اگر صفت بدی در من هست که می خواهم آن صفت بد در من رخت  بربندد، مراوده و ارتباطم را با دارندگان  آن صفت بد قطع کنم. مثلاً اگر صفت حسادت در من هست و می خواهم از من رخت بربندد، راهش این است که ارتباطم را با دوستان حسودم قطع کنم؛ چون وقتی با فرد حسود بنشینم، حسادتی که در من و در او هست همدیگر را تشدید و تقویت می کنند. با افرادی که بلندنظرند و به راحتی می توانند موّفقیّت ها و پیشرفت و برخورداری های دیگران را ببینند و هضم کنند؛ حتّی به خاطر موّفقیّت ها و پیش افتادن های دیگران خوشحال شوند بنشینیم. پس برای تغییر صفات دو اصل شد. بعد از اینکه پی بردم چه صفت خوبی را ندارم و خدای نکرده چه صفت بدی را دارم راه تصحیح، استفاده از این دو اصل است. یکی تکرار عمل برای ایجاد ملکه یا ترک عمل برای به تدریج رهیدن از آن ملکه از طریق رفتارهای متضاد و دوم استفاده از اصل مجالست؛ چه مجالست با دارندگان صفات خوب؛ چه قطع مراوده و مجالست با کسانی که آن صفت بد را دارند. امّا همه ی اینها تقلاّهای اوّلیّه ی ماست. حقیقت این است که دو دو تا چهار تا جواب نمی دهد. باید این کارها را کرد و بعد به خدا التماس کرد. به خدا گفت و از خدا خواست که خدایا؛ می دانم این صفات بد را دارم، خودت کمک کن که از شرّ این صفات نجات پیدا کنم و صفات خوبی را هم که دارد شکر کند و سپاسگزار خدا باشد و به پای خودش ننویسد و مغرور نشود؛ عطیه ی الهی بداند. شکر هم نعمت را اضافه می کند؛ لذا تشکّری که از خدا می کند که خدایا ممنونم که این صفات خوب را به من دادی، سبب قوی تر شدن صفت در فرد می شود؛ ضمن اینکه صفات بد را هم ملتمسانه باید درِ خانه ی خدا رفت و از خدا خواست که به انسان کمک کند تا انسان از شرّ آن صفت منفی رها شود.
اللّـٰـهُمَّ‏ صَلِّ‏ عَلىٰ‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِ‏ مُحَمَّدٍ

۱/ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج ۶، ص ۳۴۰ و بیهقّی، دلائل النّبوّة، ج ۱، ص ۳۰۹ و ابن سعد، الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۷۳/
۲/ سوره ی غاشیة، آیه ی ۱۷/
۳/ سوره ی ذاریات، آیه ی ۵۸/
۴/ منابع برای عبارت مشابه: «لا یکمل‏ اِیمان‏ العبد حتّى یکون الناس عنده بمنزلة الاَباعر» عبارتند از: سلیمانی آشتیانی، مجموعه رسائل درشرح احادیثی از کافی، ج ۲، ص ۲۱۳/
«یا با ذَرٍّ لا یَفْقَهُ الرَّجُلُ کُلَّ الْفِقْهِ حَتّىٰ یَرَى‏ النّاسَ‏ اَمْثالَ‏ الْاَباعِرِ»: مجلسی، بحار، ج ۶۹، ص ۳۰۴ و ابن فهدحلّی، عدّةالدّاعی، ص ۲۱۸ و محدّث قمی، سفینةالبحار، ج ۳، ص ۲۶۷/
۵/ جزایری، نعمت الله، زهیرالرّبیع، بیروت: موسسةالعالمیةللتجلید، ج ۱، ص ۳۸۳ و عیناثی، محمّدبن محمّد، المواعظ العددیه احادیث و حکم و مواعظ تبدا بالاحاد وتنتهی بالاثنی عشر، قم: طلیعه ی نور، ۱۳۸۴، ج ۱، ص ۳۴۰ و محمّدی ری شهری، محمّد و جمعی از پژوهشگران)، حکمت نامه ی پیامبراعظم صلّی الله علیه و آله و سلّم (عربی- فارسی)، ج۱۴، قم: دارالحدیث، ۱۳۸۶، ج ۷، ص ۳۳۲/
۶/ سوره ی محمّد، آیه ی ۳۶ و سوره ی حدید، آیه ی ۲۰/
۷/ سوره ی انعام، آیه ی ۳۲/
۸/ مجلسی، بحار، ج ۹۱، ص ۳۶۵ و کفعمی، المصباح، ص ۱۳۵ و محدّث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۲۴۱/
۹/ سوره ی یس، آیه ی ۸۲/
۱۰/ سوره ی ملک، آیه ی ۱۵/
۱۱/ کلینی، کافی، ج ۲، ص ۵۳۹ و مجلسی، بحار، ج ۷۳، ص ۲۰۴ و صدوق، من لایحضره الفقیه، ج ۱، ص ۴۸۰/
۱۲/ کلینی، کافی، ج ۳، ص ۴۴۵ و حرّعاملی، وسائل الشّیعة، ج ۶، ص ۳۴ و کفعمی، المصباح، ص ۴۹/
۱۳/ سوره ی ابراهیم، آیه ی ۷/